Een dag in het echte leven van… een internet-racist

Lief dagboek,
Het leven is niet altijd makkelijk. Vandaag zijn er weer honderden vluchtelingen ons land binnen gekomen om ons kapot te maken en nog steeds evenveel mensen die dat niet inzien.

Euroshopper

Ik drink mijn frustraties tegenwoordig weg met bier. Wodka kan ik niet meer betalen, maar de Euroshopper is gelukkig nog steeds even voordelig. Boven de koelkast hangt een poster van Wilders om mij elke dag, wanneer ik controleer of ik nog frustratie-wegdrink-materiaal heb, ervan te overtuigen dat wat ik geloof nog steeds het juiste is. Maar goed, vandaag is er geen bier, maar nog steeds wel heel veel frustraties, dus op naar de supermarkt!

Boodschappen doen

In de supermarkt loopt een groepje Marokkaanse jongens voor me. Nu kan dat ook niet echt anders – ons hele land zit er immers vol mee – maar op de een of andere manier hangen ze ook altijd om me heen. Ik moet wel heel eerlijk bekennen dat ik niet zo goed meer kan onderscheiden of het er nu 4 of 5 zijn (of 6? 2?), maar na een tijdje voel ik dat er eentje achter me loopt. “Er zit niets waardevols in mijn tas hoor!“, bijt ik hem toe voordat hij kan uithalen. “Maar meneer, uw portemonnee viel er bijna uit, hier“, zei hij, terwijl hij mij mijn portemonnee aangeeft. Tsss, de portemonnee geeft hij alleen terug omdat hij betrapt was. Denkt zeker dat ik achterlijk ben. Ik heb nog even goed gecontroleerd of er geen mini-bom in was gestopt. En natuurlijk of mijn geld er nog in zit. Vanavond schrijf ik ‘Opsporing verzocht’ aan zodat ze deze jongens even nationaal in een kwaad daglicht kunnen zetten!

Zwarte Piet

Onderweg naar huis met een tas vol halve liters kom ik een groepje donkergekleurde mensen tegen. ‘Negers’ mogen we immers niet meer zeggen en ook niks met de kleur ‘zwart’. Vlak voordat ik ze benader, pak ik mijn Nederlandse vlag uit mijn tas. Ik hang deze om mijn schouders en roep dan heel hard: “Zwarte Piet moet blijven! Jammer voor jullie dat jullie je gediscrimineerd voelen, maar als je niet van onze traditie houdt, dan rot je maar op!” De jongens kijken me rustig aan en vragen me vervolgens of ik kan uitleggen waarom Zwarte Piet moet blijven en of ik wel weet wat een traditie is. Woest ben ik. Natuurlijk weet ik dat! Ik besluit wijselijk deze discussie niet aan te gaan en ga naar huis, waar ik op Facebook een evenement start met de titel: ‘GRENZEN DICHT’.

Vluchtelingengezeik

Die avond ga ik uit eten met mijn inmiddels oud-collega’s. We zitten lekker tapas te eten als – uiteraard – het onderwerp ‘vluchtelingencrisis’ ter sprake komt. Echt, ik kan nergens heen zonder dit woord te horen! Dus laat ik ze maar eens luid en duidelijk mijn mening horen. “Ze mogen wat mij betreft allemaal op weg naar Nederland verongelukken. Hier komen ze alleen maar geluk zoeken en mijn toekomstige baan inpikken! Oprotten!“. Mijn oud-collega’s kijken me sprakeloos aan. Myriam, die met een hoofddoek, zegt vervolgens: “Besef je je wel dat ik ook ooit een vluchteling was? Had je liever dat ik ook dood was gegaan op weg hier naartoe?” Ik weet even niet wat ik moet zeggen, want Myriam is best oké. Ik besluit: “Jij wel, maar al die slechte wil ik hier niet!” Mijn collega’s willen vervolgens nog urenlang discussiëren over het ‘feit’ dat dat geen eerlijke redenering is, maar die discussie heb ik natuurlijk bij voorbaat al gewonnen. Op iedere vraag geef ik dan ook als antwoord: “Het is allemaal de schuld van de Rabobank!“, want zo is het eigenlijk ook wel.

Lange dag

Als ik na een lange dag nog even een kopje koffie drink bij een vriend en tegelijkertijd reageer op wat artikelen van De Telegraaf, nemen we nog even samen de dag door. Ik vertel hem over de jattende Marokkanen, de uitlokkende donkere mannen en mijn oud-collega (met hoofddoek) die het natuurlijk weer oké vindt dat iedereen zomaar ons land wordt binnen gelaten. Mijn vriend, die al helemaal bijna nooit de deur meer uitkomt, schudt uit ongeloof zijn hoofd. We kijken samen nog even naar het journaal (alle aanslagen worden gepleegd door natuurlijk weer die stomme moslims, wist je dat al?) en jutten elkaar lekker op.

En dat was mijn dag alweer, dus welterusten lief dagboek en tot morgen!

NB Bloedserieus natuurlijk het bovenstaande, net als het volgende: laten we gewoon allemaal even normaal blijven doen. Aardig voor elkaar zijn. Tolereren. Begrip opbrengen. Want als we dat al niet kunnen, dan zie ik het voor onze toekomst somber in. Kusjes!