“Nee, nu niet. Nu even alleen leuke dingen.” Het is de stem die door mijn hoofd klinkt als het zoveelste negatieve bericht uit mijn beeldbuis mij een flinke rechtse geeft. De beelden van oorlog, aanslagen, armoede.

Ik kan er niet aan wennen, ik wil er niet aan wennen. En stiekem wil ik er ook helemaal niet naar kijken. Ik pak mijn afstandsbediening en zap.

Een jaar geleden besloot ik het rustiger aan te doen met mijn Facebookpagina. Wat ik wil delen, deel ik wel op WhatsApp of Twitter. Facebook voelde steeds meer als een grabbelbak van verhaaltjes en foto’s die – als ik de goede bal te pakken had – best leuk konden zijn. ‘Best leuk’, want na de vijfde duckface in 1 minuut scrollen was ik was er weer even klaar mee. Als ik mij ergens aan erger stop ik ermee, dus ik besloot Facebook alleen nog voor werk te gebruiken.

Here we go again: deeldrang

Leven zonder Facebook was best even fijn. Hoewel ‘zonder’, zo nu en dan bekroop mij de verveling en scrolde ik toch weer door mijn tijdlijn. In december, tijdens mijn vakantie in Zuid-Amerika, bezweek ik aan mijn deeldrang. Ik kon niet anders dan de prachtige dingen die ik zag, te delen met iedereen die het maar wilde zien. Lees: ik wilde het gewoon aan iedereen laten zien. Ik uploadde vol geduld op een slechte internetverbinding mijn foto’s en klikte op delen. 1 minuut, 2 minuten, 3 minuten, drukkend op F5 bleef ik staren naar mijn scherm en zag langzaam likes en reacties binnenkomen. Dit was waarom ik ooit zo verliefd was op Facebook. De euforie van likes, de erkenning dat je leven leuk is en de nieuwsgierigheid naar wat anderen aan het doen zijn. Oké, euforie, het klinkt misschien een beetje overdreven, maar een klein beetje klopt het wel, toch?

De leugen

Ik had de smaak weer te pakken, deelde nog wat foto’s, kreeg meer lieve reacties en nog een paar likes. Ik scrolde weer dagelijks door de zinnige en onzinnige feiten die mijn ‘vrienden’ deelden en likete er weer op los. Ergens in een sprankje hoop de wereld beter te maken – want ja, Worldpeace – besloot ik in januari een petitie te delen op Facebook. Een petitie tegen 1.000 zweepslagen voor een journalist die een grap maakte. Tekenen kostte slecht 1 minuut, dus dat schreef ik er voor het gemak even bij.

Ik wachtte 1 minuut, 2 minuten, 3 minuten, drukte op F5: er gebeurde niets. En heel lang niets. Uiteindelijk kreeg het bericht 4 likes, waarvan ik niet eens 100% zeker weet of ze naast de like ook de moeite hebben genomen om de petitie te tekenen. De realiteit sloeg in. Mijn vakantiefoto’s waren belangrijker, leuker en meer de moeite waard om te delen dan dingen die er écht toe doen.

Niet dat ik een heilige ben

Het is makkelijk af te geven op een ander. Ik kan mij ook makkelijk uren vermaken met onzinnige YouTube video’s en het lezen van oppervlakkige discussies. Elke leuke foto van iemand die ik ken, een gezellig moment, een mooie vakantie, zonder moeite beweegt mijn vinger zich naar de like knop. Bij elk ander bericht denk ik twee, drie keer na voordat ik het like. Soms zijn er van die momenten dat ik even geen zin heb in slecht nieuws. En omdat het kan, zap, scroll of klik ik snel weg. Vooral klik want tv dat kijk ik niet en door mijn Netflix-verslaving is social media zo’n beetje de enige plek waar ik met deze berichten word geconfronteerd. Toch ergerde ik mij aan mijn vrienden en aan mijzelf. Het onverschillige voor wat er ver van je bed gebeurt en de behoefte om alleen leuke dingen te liken.

Iets is beter dan niets

Leuke momenten zijn nu eenmaal fijner om naar te kijken dan slecht nieuws. Vooral als je het gevoel hebt dat je er niets mee kan. Ik spam daarom niet klakkeloos slecht nieuws, maar als ik iets voorbij zie komen wat mij raakt én waar actie voor nodig is (zoals het tekenen van een petitie, niet te verwarren met de Pietitie) dan blijf ik het delen. 4 likes zijn nog altijd 4 mensen die ik niet bereikt had als ik stil was gebleven.

Hoe kijk jij naar social? Moet social vooral ‘leuk’ zijn?
Wat zijn jouw criteria om iets wel te delen of te liken dat niet leuk is?

0 Shares:
3 comments
  1. Herkenbaar. Op een foto van mijn konijn krijg ik bijna 40 likes, op een post van Vluchtelingenwerk 1. Of geen. Ik blijf het echter toch doen, omdat sommige zaken me gewoon aan het hart gaan en ik hoop dat vrienden toch, zonder op like te klikken, aan het denken worden gezet.

  2. Precies, eens. Dat is ook de reden dat ik het blijf doen, alleen wel als de lezer er iets mee kan (actie) of als het persoonlijk is (zoals idd vrijwilligerswerk). Die paar mensen die het lezen, zijn er toch meer dan als je het niet deelt.

Comments are closed.

Dit artikel is 14.148 keer gelezen