De man met het vreselijke kapsel. De man met de verschrikkelijke woordgrappen. De man die meelift op de hits van anderen door zijn flauwe humor erop los te laten. Maar vooral de man waarover het hele web het heeft: Weird Al Yankovic. Een gezicht uit de jaren ’90. Bekend van tweedehands hits zoals Fat, Like a surgeon and I think I’m a clone now. En nu weer helemaal hot. Hoe doet hij dat? Door heel hard te googelen!

Toen ik ergens eind jaren ’80 het liedje I think I’m a clone now hoorde, vond ik het briljant. Ik was een jaar of 13 en Weird Al en ik deelden ongeveer dezelfde humor. Het was ook de tijd dat ik van de grappen over scheten van Eddy Murphy op de grond viel van het lachen (letterlijk). Waarmee ik maar wil zeggen dat mijn gevoel voor humor zich inmiddels wat heeft ontwikkeld. Niet veel. Wel wat.

He’s back!

Toen Weird Al in 1996 Amish Paradise uitbracht, was ik al een beetje klaar met de beste man en zijn flauwe humor. 21 was ik toen en er was geen haar op mijn hoofd die ook maar minimaal kon bedenken dat Weird Al 18 jaar later en op 54-jarige leeftijd nog een sensatie zou worden. Maar mijn haren zaten er naast, want de beste man heeft het hem geflikt.

En dat is briljant. Weird Al heeft met zijn nieuwe album Mandatory fun laten zien dat het mogelijk is om door goed op te letten, keihard te scoren. Dat wist hij natuurlijk al lang, maar het internet heeft hem net die extra edge gegeven, die zijn leven in de jaren ’90 nog niet had.

Laten we eens kijken naar wat hij al heeft uitgebracht.

Tacky

Lame claim to fame

Word crimes

Alledrie de nummers gaan als een lopend vuurtje over het web. En dat is helemaal niet zo gek.

Mission Statement

Tacky: meme-fest

Wie de tekst van Tacky bestudeert, komt erachter dat zo ongeveer elke meme of andersoortige internethit erin is verwerkt. Van het instagrammen van je eten, langs YOLO tot zombies. En hoewel de woorden rijmen, is het verhaal dat ze vertellen ook redelijk willekeurig. Als iemand me had verteld dat ze waren gegenereerd door een wat-is-er-populair-op-het-web-tekst-generator, dan had ik dat direct geloofd.

Lame claim to fame: herkenbaar

Dit nummer is iets minder een verzameling van internethits, maar spreekt de internetcrowd wel aan. Er worden eindeloos veel kiekjes gedeeld van persoon X, met beroemdheid Y. Maar sla er de comments hier en daar maar eens op na en je zal zien dat iedereen wel iemand kent die belangrijk is. Als extra ingrediënt heeft Weird Al dan ook nog wat namen toegevoegd die het vooral online goed doen (Nigeriaanse prins, Steve Buscemi en een Kardashian) en alweer weet hij de hartslag van het web te raken.

Word crimes: taalnazi’s

Briljant of wel! Ja! Want dit is iets waar elke internetter, elke dag mee te maken heeft. Online taalcriminelen. Een grote ergernis voor iedereen die ook maar in de verste verte iets met tekst te maken heeft (marketeers bijvoorbeeld, publishers misschien?).

Mission Statement: bullshit bingo

En weer een nummer dat marketeers aanspreekt (want die hebben toch vaak erg veel met de bullshit bingo te maken, of het uitgevonden…ik weet niet meer wat het precies was), maar ook de rest van de internetpopulatie. Alleen al omdat de clip eruit ziet als dit filmpje (meer dan 11 miljoen keer bekeken) – een bekend filmpje voor wie veel online is. Maar ook weer omdat alle onzintermen die voorbijkomen uiteindelijk voor iedereen vreselijk herkenbaar zijn.

Er zijn meer nummers, waaronder First World Problems, een populaire term, waar zelfs een hele website aan gewijd is en die wordt gebruikt als hashtag. En Foil, die gaat over alle conspiracy aluhoedjes die het internet een podium heeft gegeven. Maar ik houd het even bij deze 3.

Webcultuur en zij die het maken

Weird Al heeft dus zijn huiswerk goed gedaan. En met zijn nieuwste nummers lijkt hij zich te richten op de internetcultuur en iedereen die daar onderdeel van is, maar met name op de mensen die er de drijvende kracht achter zijn.

Het is voor de publishers die bepalend zijn voor de internetcultuur onmogelijk om deze Weird Al clips niet te plaatsen op hun niet geringe platformen. Daar heeft Al voor gezorgd door zijn oor goed te luisteren te leggen. Zijn video’s zijn dan ook een schoolvoorbeeld voor de contentmarketeers onder ons.

Weird Al heeft de internetcultuur bestudeerd en weet met zijn nummers zowel influencers als followers te raken waar hun deelknop zit. Het is onmogelijk te versmaden:

Kwaliteit
De nummers zijn goed: niet moeilijk, want de nummers waren eerder al hits.

Doelgroepgericht
De taal is die van de doelgroep: en spreekt in élk geval grootverbruikers aan, maar bereikt daardoor ook andere webbies.

Beproefde methoden
De clips bevatten elementen die eerder succesvol waren en dus ook herkenbaar: het happy dansje, met verschillende mensen. De Wordcrimes kinetic typography video. En de cartoon-teken style van Mission statement.

Good job

Goed gedaan Weird Al. Je hebt ons gegrepen en dat is prima. Sterker nog, ik ben benieuwd naar wat er nog gaat komen. Zou het nyan cat zijn, of misschien grumpy cat. Gaan we Bill Murray voorgeschoteld krijgen, of sad Keanu. Wat denk jij?

0 Shares:
4 comments
  1. Toch is de muziek niet alleen maar goed omdat het al bekend is. Er zijn van alle grote hits coverversies en toch hoor je daar zelden iets van. De Rubberen Robbies van deze wereld. Weird Al heeft ook gewoon een verdomd goede band. Op zijn platen heeft hij ook altijd pastiches staan, originele nummers in de stijl van iemand anders, en die zijn ook opmerkelijk goed. Ik heb ooit een van zijn cd’s gerecenseerd en sindsdien is mijn achting voor meneer Yankovic flink gestegen. :-)

    1. Klopt. Maar het maakt het wel gemakkelijk wanneer dat wel het geval is.
      Verder geloof ik je wat betreft je assessment van zijn muziek…op je woord…dat wel :)

Comments are closed.

Dit artikel is 7.322 keer gelezen