Google en privacy vormen geen goeie combinatie. En dat is nog zacht uitgedrukt. Afgelopen week werd door het Europees Hof van Justitie een uitspraak gedaan, die gaat over privacy op het internet. Privégegevens mogen vanaf heden wel degelijk (als de omstandigheden erom vragen) van internet worden verwijderd.
Privacy terug
Met deze opmerkelijke uitspraak tegen Google en andere zoekmachines, lijkt er nu een opening te zijn naar het terugwinnen van privacy in het digitale tijdperk. Google als grootste partij (voor andere zoekmachines geldt hetzelfde) verschuilde zich tot nu toe achter het feit dat zij “slechts” gegevens verzamelen. Maar dat is met deze uitspraak niet meer een reden om gegevens niet van de zoekmachine te verwijderen.
Verleden
Ik kan me in veel gevallen voorstellen dat je niet geconfronteerd wilt worden met je digitale sporen op internet. Denk aan een drank-, drugs- en rock & roll-verleden. Of een schuldverleden dat je via internet blijft achtervolgen. Niet handig als je aan het solliciteren bent voor een nieuwe baan. Zo onderzocht het Europees Hof een zaak van een man uit Spanje. Een krantenartikel uit 1998 over zijn schulden bleef op Google verschijnen. Volgens de man schaadde het zijn privacy. En was het bovendien niet meer relevant. Volgens mij één van vele voorbeelden.
Interessante ontwikkeling
“Belangwekkend voor de verhouding van privacy, vrijheid van meningsuitingen en het internet”, volgens Ot van Daalen van Digital Defence. Dit advocatenkantoor strijdt voor digitale vrijheid van bedrijven en burgers. Het geeft zeker meer mogelijkheden. Privacy is niet meer vanzelfsprekend. Engelse documentairemaker David Bond liet dat jaren geleden al zien. Hij maakte de documentaire ‘Erasing David’ waarin hij door Europa reist zonder (digitale) sporen achter te laten. Althans, hij doet een poging daartoe. Onmogelijk, was de conclusie aan het einde van zijn reis. Opmerkelijk dat er dan tóch nog zo veel onopgeloste misdaden zijn. Je zou zeggen dat criminelen eveneens sporen achterlaten. Met deze nieuwe privacywetgeving zijn natuurlijk veel positieve voorbeelden te noemen. Wat te denken van mensen die van geslacht veranderen. En niet voortdurend geconfronteerd willen worden met hun persoonlijkheid uit hun verleden. Dit nadat zij al een moeilijke tijd hebben doorgemaakt van een transgenderbehandeling.
Verantwoordelijkheid
In de eerste instantie is Google verantwoordelijk voor de verwijderingsverzoeken. En na deze uitspraak van het Europees Hof zullen er zeker velen volgen. Deze verwijderingsverzoeken -dat kun je op je klompen aanvoelen- zullen niet zonder meer worden door Google worden gehonoreerd. Aangezien zij hier helemaal niet op zit te wachten. Dus de gang naar de rechter is een logische stap, voor degenen met de langste adem. Dit soort trajecten nemen vaak veel tijd in beslag.
Negatieve kanten
“Het moet dus aan de omstandigheden liggen”, zegt de rechter. Maar zijn die omstandigheden voor iedere rechter (persoonlijk) anders? Waar moeten die omstandigheden aan voldoen? Wie bepaalt dat? Ik mag hopen dat hier regels voor worden opgesteld En wie mag ‘vergeten’ worden en wie niet? Bij die laatste moet ik meteen denken aan zedendelinquenten. Moeten de sporen die zij hebben achtergelaten ook gewist kunnen worden? Rationeel zou ik ‘ja’ zeggen, maar gevoelsmatig het tegenovergestelde. Sorry, ik ben een moeder van drie kinderen. En als cruciale informatie van een zedendelinquent gewist zou worden, zou ik dat niet heel prettig vinden. Aan de andere kant; gelukkig volg ik vaak mijn intuïtie als het gaat om personen, bedrijven en situaties die ik niet vertrouw.
