Kijk eens wat vaker in de spiegel van je computer

Een kleine oefening: ga iets verder bij je computerscherm vandaan zitten. Nog iets verder. Zo ja. Bekijk nu je gehele scherm en merk de bespiegeling ervan op.

Ja, dan moet je inderdaad wel een scherm hebben met spiegeling, dat realiseer ik me ook. Humor me. Scroll dit scherm wat naar beneden zodat de bovenste grijzige vlakken van 42bis zichtbaar zijn en let op wat je ziet in de spiegeling. Scroll nu weer terug naar deze tekst. Ja, hierzo. Zag je jezelf? Kijk nog maar eens. En lees dan dit gedicht:

The Guy In The Glass – Dale Wimbrow

When you get what you want in your struggle for self,
And the world makes you king for a day,
Just go to a mirror to look at yourself,
And see what THAT man has to say.

For it isn’t your father or mother or wife,
Whose judgment upon you must pass,
The fellow whose verdict counts most in your life,
Is the one staring back from the glass.

Some people may think you a straight-shooting chum,
And call you a wonderful guy,
But the man in glass says you’re only a bum,
If you can’t look him straight in the eye.

He’s the fellow to please, never mind all the rest,
For he’s with you clear up to the end,
And you’ve passed your most dangerous, difficult test,
If the man in the glass is your friend.

You may fool the whole world down the pathway of life,
And get pats on the back as you pass,
But your final reward will be heartaches and tears,
If you’ve cheated the man in the glass.

(Met dank aan Swier Miedema, van wie ik het eerlijk gekopieerd heb!)

Passie

Ik was begonnen aan een blog over het volgen van je passie, om er je werk van te maken, en hoe dat een bijna onhaalbare hype geworden is. Toen kwam ik het bovenstaande gedicht tegen en dat bracht mij tot een nieuw inzicht en deze vraag: is het op zoek gaan naar je passie het doel geworden en gaan we aan het werkelijke doel, het uitoefenen van werk waar je erg blij van wordt, voorbij?

Tastbaar

In de New York Times heeft Cal Newport ruim een half jaar geleden een opmerkelijk artikel geschreven waarmee hij waarschijnlijk een groot deel van de werkzoekenden, werkvrezenden en werklozen gerust stelt: het (gemakkelijk) vinden van je passie in je werk is niet aan iedereen voorbehouden, voor de meesten geldt dat “[p]assion is not something you follow. It’s something that will follow you as you put in the hard work to become valuable to the world.” Daarmee verlicht Newport de druk van het vinden van iets ongrijpbaars zoals ‘je passie’ en wordt het meer tastbaar. Hard werken en stilstaan bij de waarde die jij toevoegt aan de baan (in plaats van je afvragen wat die baan jou te bieden heeft) maken je blijer dan de voortdurende vraag of hetgeen wat je doet nou echt je passie is. Met ‘meer tastbaar’ bedoel ik dat jij zelf invloed hebt op hoe blij je bent met je baan. Volgens Newport volgt het (ongrijpbare) gevoel van het gevonden hebben van je passie dan dus vanzelf.

Grenzen

Waar het gedicht van Wimbrow en het artikel van Newport naar mijn idee samen komen is wanneer ze de grenzen van het individu benadrukken. Beiden leggen in feite uit dat je nog zoveel kunt luisteren naar de mensen en hypes in je omgeving (je ouders, je peers, of de “Cult of Passion“), maar als je niet naar je eigen grenzen luistert dan bedrieg je jezelf. Bijvoorbeeld bij beslissingen waar je de mening van je omgeving zwaarder laat tellen dan je eigen gevoel. Of situaties waarin je zachtjes “ja” zegt en van binnen “nee” schreeuwt. Of het moment dat je in de spiegel kijkt en beseft dat “you’ve cheated the [wo]man in the glass“.

Spiegeltje, spiegeltje…

Overigens zie ik in het (sociale) Web ook een soort spiegel, over computerschermen gesproken, maar dan meer als de spiegel van de boze stiefmoeder van Sneeuwwitje: “Google, Google, op het Web, wie is… / waar vind ik… / wat is…?” De manier waarop mensen zich aan die spiegel presenteren en de mate waarin ze luisteren naar hoe er op hun online profiel gereageerd wordt heeft alles te maken met grenzen. Daar valt veel meer over te schrijven, maar dat laat ik voor nu even aan collega blogger Jeroen Huynen over.

Middel en doel

Als antwoord op bovenstaande vraag, zeg ik zelf ja en nee: zolang het zoeken naar je passie voortkomt uit de hype die zegt dat je dat moet doen en je je grenzen voorbij gaat, is het middel het doel geworden. Wanneer je het sterke gevoel hebt dat je van je passie je werk kunt maken, maar alleen je vinger er nog niet op kunt leggen, dan zou ik die zoektocht niet zomaar opgeven!

Hoe zou jij de vraag beantwoorden: is het op zoek gaan naar je passie het doel geworden en gaan we aan het werkelijke doel voorbij?