Eigenlijk is het bizar dat je als kind al moet nadenken over je online imago. Met het idee van ‘wat je op internet zet gaat er nooit meer af’ en ‘je toekomstige werkgever kijkt mee’ zijn kinderen die een online profiel hebben zo ongeveer vanaf hun 8e al bezig met hun ‘brand’. Richt het zich dan nog vooral op het vermijden van potentiële engerds (dus geen bikinifoto’s op je Hyves), richting middelbare school gaat het steeds meer over ‘hoe wil ik overkomen’.

Onder de radar

Ook op scholen valt mij als mediacoach met een achtergrond in de media (in plaats van onderwijs) op, dat je veel moeilijker dan vroeger onder de radar kunt blijven. Naar mijn idee besteedde ik een groot deel van mijn schooltijd aan dagdromen en denken aan mijn leven buiten schooltijd, dat een stuk spannender was. Ik sprak nooit een docent of mentor over mijn privézaken en niemand sprak mij ergens op aan.

Nu word je als leerling begeleid, uitgedaagd, gemonitord, besproken, naar de mentor of maatschappelijk werker gestuurd, individueel of in groepjes aan een project gezet waar je geacht wordt jouw inbreng te geven, worden je ouders erbij betrokken, enzovoorts. Zie dan nog maar eens een beetje onzichtbaar door die school heen te komen.

Online imago’s

Toch is dat wel goed denk ik. Vooral omdat je nu zoveel met online imago’s wordt geconfronteerd: dan is het handig dat je alvast een aardig identiteitsbesef hebt. Om te doorzien dat wat anderen posten vaak ook maar een verbeterde versie van de werkelijkheid is, en je je daar dus niet ongelukkig over hoeft te voelen.  Maar ook om te beseffen dat je Facebookpagina of Tumblr profiel maar een deeltje van jezelf vertegenwoordigt. En dat je dus prima meerdere online imago’s kunt hebben, waar je toch min of meer authentiek bent. En gelukkig is er voor de puber die toch nog steeds gesteld is op een privéleven WhatsApp.

0 Shares:
2 comments
  1. "Eigenlijk is het bizar dat je als kind al moet nadenken over je online imago. "

    Moet dat? Ik denk van niet. Als kind moet je weten dat je ook nog een keuze hebt om anoniem te zijn op het web. De meesten van ons maken een keuze om met onze kop en volledige naam het internet op te gaan, maar zolang de keuze bestaat om voor anonimiteit te kiezen is er niets aan de hand. Sterker nog, ik denk dat we onze kinderen moeten stimuleren om voor anonimiteit te gaan. Het is veiliger en eerlijker. In een wereld waar niemand je gezicht en naam kent of weet draait het om inhoud. Dat is de kracht van het internet. Het zou moeten gaan om inhoud. Niet om wie je bent.

  2. Ik weet het niet. In de wereld van social media draait het inderdaad om de beleving en perceptie. En daarmee krijgt 'het' ook veel aandacht.

    Maar wat zou er gebeuren als 'het' die aandacht niet kreeg? Zou het nou echt zo zijn dat je als persoon of bedrijf dan ineens geen bestaansrecht meer hebt?

Comments are closed.

Dit artikel is 3.286 keer gelezen