Mindset: de webnerd die Moet weten

Mijn wereld bestaat voor het grootste deel uit mensen die van het web hun werk hebben gemaakt. Online marketeers, online communicatiemensen, social media moguls, webanalisten, usability-bobo’s, webdesigners en al het andere volk dat professioneel web-oloog is.

Aangezien nerd het nieuwe zwart is, vermaak ik me daar meestal prima mee en merk ik steeds vaker dat ik de mensen die niet weten wat Pheed is, nogal wereldvreemd vind. Tsja, het is allemaal een kwestie van perspectief. Maar wat me bij sommige van deze zelfbenoemde webologen nogal bevreemd is het rare attitudeprobleem dat ik steeds vaker tegenkom. 

Nou nou, doe maar relaxt

Dat ik op mijn oude dag nog zou klagen over attitudeproblemen, dat had ik zelf ook niet kunnen verzinnen – en mijn docenten op de middelbare school al helemaal niet – maar toch is het zo. In mijn beleving is het onmogelijk om je werk goed te doen, als je niet vreselijk veel van je werk houdt (passie en dingen). En in mijn beleving is het onmogelijk om van je werk te houden, maar dan geen interesse te hebben in hoe dát wat je werk is, werkt. En bij een kanaal zoals internet, dat dagelijks verandert, steeds weer vernieuwt en de hele tijd gonst van innovatie, ben je daar dus heel veel mee bezig: ontdekken hoe “het” werkt. Geen interesse hebben in hoe “het” werkt is geen optie en lui zijn over hoe “het” werkt, is een slecht teken.

Laat ik je wat voorbeelden geven van wat ik bedoel.

Attitude: RTFM

Mijn vader is zo’n type dat altijd de gebruiksaanwijzingen leest: zijn nieuwe device komt binnen en pas 2 dagen later sluit hij dat ding voor het eerst aan. Hoogst frustrerend vind ik dat. Bij mij gaat het zo: mijn nieuwe device komt binnen, ik sluit het ding aan, krijg het in sommige gevallen niet aan de praat zoals ik wil, scan als een dolle door de aanwijzingen heen, kom erachter dat ik iets onwijs voor de hand liggend heb gemist, klik de juiste knop et voilà, het ding werkt en ik ben weer een paar weken niet meer aanspreekbaar door mijn innige relatie met mijn nieuwe liefde!

Nu is er niet direct iets mis met het lezen van de gebruiksaanwijzingen (van a tot z), maar waarom zou je het lezen? Het is een kwestie van knopjes klikken en gezond verstand en voordat je het weet heb je wat het ook is, aan de praat. Uiteindelijk werken alle apparaatjes en alle systemen in grote lijnen hetzelfde. Als je hersenpan gewend is om met verschillende systemen en apparaten te werken, dan moet het in staat zijn om die kennis te extrapoleren naar nieuwe devices en systemen.

Attitude: lmgtfy 

Waar vind ik dit of hoe werkt dat, waar zit dat dingetje of wanneer gebeurt dat. Vragen, vragen, vragen. Er zijn geen domme vragen, zegt men. Maar ik ben bang dat dit in de tijd van Google totaal niet meer waar is: er zijn wél domme vragen, dat zijn de vragen die Google met veel gemak voor je kan beantwoorden. En natuurlijk is iedereen wel eens een klein beetje lui en natuurlijk is niet iedereen Google-master of the Universe. Maar de vragen die over mijn digitale bureau vliegen (of door mijn Twitter of FB- timeline) zijn soms wel zo google-baar dat je je zou moeten schamen om zo’n vraag in het openbaar te stellen.

Probeer het eerst eens zelf, goed voor de ontwikkeling van je probleemoplossend vermogen (twitter zal er eens uitliggen wanneer jij met een vraag zit), maar ook goed om wéér een stapje dichterbij googlemaster-status te komen. Twee voor de prijs van één, dat is altijd fijn.

Attitude: knopjes klikken

Er zijn mensen die zelf niet experimenteren. Mensen die niet eerst zelf iets uitproberen, maar willen dat een ander ze vertelt hoe iets werkt. Mensen die bang zijn dat ze iets stuk maken als ze de “verkeerde” knop indrukken of het “verkeerde” linkje aanklikken. Die mensen noemen we digibeten. En dat zijn echt hele lieve mensen, maar die moeten zichzelf ook geen webwerker noemen, want dat is – in elk geval voor mij – heel erg verwarrend. Naar mijn idee zijn echte internetters (of computer-savvy’s) bij uitstek van het type dat gewoon gaat proberen. Nachtfröbelaars die zich niet laten weerhouden door een of ander stom systeem. En types die in staat zijn om uit een heel php-document of javascript die ene spatie te veel te vissen en het allemaal tóch aan de praat te krijgen. En ja, if all else fails? Lmgtfy!

Attitude: Need to know

Ooit had Discovery Channel een prachtige reclame waarvan de slogan was “Need to know”. Nu weet ik eigenlijk helemaal niet zeker of dat het ook was en Google wilde me er niet meer over vertellen, maar het punt is dit: dát is de attitude die ik terecht vind voor iedereen die zich bezighoudt met webontwikkeling. Als je iets hoort waar je nog nooit van hebt gehoord? Need to know: onderzoek het. Als je iets tegenkomt wat je niet direct kunt? Need to know: achterhaal hoe het werkt. Als je een nieuw systeem ontdekt en je weet nog niet precies waar alles zit? Need to know: klik gewoon alles aan totdat je exact weet hoe of wat.

Attitude: social twijfel

Zou Pheed het nieuwe Twitter worden? Is het zinnig om een account aan te maken bij Stumbleupon, zal ik dan toch weer een MySpace aanmaken? Hoezo is dit een vraag? Die diensten zijn gratis. Lid worden kost je (ik herhaal) dus helemaal niks en meestal is het ook een kleine moeite. Nieuwe dienst? Nieuw account! Nieuwe dienst niks aan? Nieuw account laten voor wat het is! Dat gedenk over wel of niet meedoen. Dat wachten totdat een of andere expert roept dat je mee moet doen. Een teken van een overontwikkeld gevoel voor drama, rondom een non-relevant thema. Maak gewoon een account aan, de duivel komt je heus niet halen als je het niet gebruikt.

Datzelfde idee geldt trouwens ook voor het op melodramatische wijze verwijderen van accounts. Niks mis met verwijderen. Niks mis met melodrama. Maar stiekem zit ik hier thuis achter mijn computer toch wat te gniffelen als iemand weer eens met een lang verhaal aankondigt dat hij of zij Facebook of een andere social site eruit doet. Een doorwrocht verhaal tikt over waarom hij of zij niet langer van dienst gebruik kán en wíl maken. Pffff, klik delete en klaar is Klara. Of nóg beter (en een beetje afhankelijk van het netwerk): zég gewoon niks meer op dat account, dan merkt de goegemeente vanzelf wel dat je er niet meer bent.

Preach it sista’

Jawel, dit was duidelijk een blog met een hoog preekgehalte, laat ik de eerste zijn om dat toe te geven. En voel je je aangesproken, trek het je dan vooral niet aan. Het is maar één mening, van één blogger (ook die attitude is gezond online: don’t get your panties in a bunch!).

Maar tegelijkertijd is het ook een blog met een oprechte vraag en eentje waarbij Google me niet van een antwoord kan voorzien:

kun je bij het ontbreken van de Need to know-attitude met recht jezelf expert noemen in wat dan ook?