Toen mijn moeder in mei overleed heb ik lang getwijfeld of ik daar op twitter een berichtje over zou plaatsen. Twitter is voor mij vooral een informatie- en discussieplatform en geen platform voor persoonlijke ontboezemingen. Waarom dan? En wat was het effect?
Schets van mijn activiteit op sociale media
Twitter gebruik ik vooral voor het verzamelen van informatie uit gebieden waar ik in de fysieke wereld geen deel van uit maak. Variërend van journalistieke ontwikkelingen in de VS, sociale ontwikkelingen in Midden-Oosten en Noord-Afrika, van marketing tot democatisering en privacy op het internet. Ik selecteer degenen die ik volg op de extra informatie die ze mij kunnen leveren. In particuliere meningen en ‘fitties’ ben ik minder geïnteresseerd. Een belangrijk uitgangspunt voor mij is: kritiek op meningen en niet op personen.
Facebook is voor mij juist een meer privé-netwerk. Daarop staan mijn foto’s en berichten die persoonlijker zijn. Veel familie, vrienden en mensen die ik persoonlijk ken maken deel uit van mijn kring. Mensen die ik niet ken laat ik niet toe.
LinkedIn gebruik ik helemaal zakelijk en eerlijk gezegd vrij reactief. Daarop hou ik in de gaten welke veranderingen er zijn in de loopbaan van mensen en wat ze presteren.Wie zit nu waar, wie heeft een nieuwe functie, nieuw project etc. Daar reageer ik dan op… gebruik het (nog) niet optimaal.
Troost
Mijn Facebook-vrienden waren vanzelfsprekend op de hoogte van het feit dat mijn moeder plosteling ziek werd en overleed. De bemoedigende berichten en verhalen deden me erg goed. Ik vond het niet vreemd ze daar te krijgen. Immers, ik verwachtte niet anders van deze vrienden.
Op de ochtend van de begrafenis tweette ik “Vandaag begraven we mijn mama. Zware dag. Hoop dat de zon schijnt.” Waarom ik het deed weet ik niet. Waarom wilde ik dit delen op een platform dat voor mij een puur informatieve functie heeft?
Toch deed ik het zonder een reactie te verwachten. Misschien had het wel een puur persoonlijke functie. Soms helpt het als je iets moeilijk kan geloven om het vaak te zeggen. Ik kreeg zulke hartverwarmende reacties, die misschien nog meer aankwamen omdat ik er niet op gerekend had. Mooi en troostend was het wel.
Onderzoek
Vorige week las ik een bericht dat Sonja Utz van het Amsterdam Centre for Social Media een forse EU-subsidie heeft binnengehaald voor het onderzoeksproject ‘Redefining tie strength’ over de gevolgen van social media op de manier waarop mensen emotionele steun en informatie verkrijgen.
Utz: “Sociale media helpen ons om met een groot aantal mensen in contact te blijven: met goede vrienden en familieleden (sterke banden), met kennissen (zwakke banden), met mensen die we nauwelijks kennen of zelfs onbekenden. Volgens onderzoek naar sociaal kapitaal (de voordelen die we uit ons netwerk kunnen halen) geven sterke banden ons vooral emotionele steun, terwijl zwakke banden ons van nieuwe informatie voorzien. Afwezige banden, of nodding ties, zijn banden met mensen die we een knikje geven als we ze op straat tegenkomen, maar waar we verder geen contact mee hebben. Dit soort banden werd lang als nutteloos beschouwd.
Veel mensen voegen afwezige banden op sociale media zoals LinkedIn of twitter toe aan hun netwerk. Kunnen deze banden nu toch een nut hebben? Veranderen sociale media de manier waarop we emotionele steun en informatie verkrijgen?”
Vrijwel alle onderzoek naar interpersoonlijke relaties op sociale netwerk sites is gedaan op Facebook. Facebook geldt als het grootste en meest invloedrijke sociaal netwerk op zowel persoonlijk als zakelijk gebied. Voor het eerst wordt nu ook de functie van LinkedIn en Twitter voor emotionele steun onderzocht. Twitter is in Nederland minder ingeburgerd en wordt regelmatig ‘het rioolputje’ of ‘afvoerputje’ van het internet genoemd. Wat zo mooi begon met opwinding over de snelle informatie en de bijzondere invloed op de Arabische Lente wordt overschaduwd door een beeld van scheldpartijen en onzinnige informatie (“ik ga nu een kopje koffie zetten”).
Mijn eigen ervaringen op Twitter zijn positief.Van LinkedIn hoef ik dat gezien mijn gebruik niet te verwachten. Zwakke of afwezige banden (nodding ties) op social media kunnen wat mij betreft dus emotionele steun bieden. Twitter heeft mij troost geboden en daarom zal ik eerder vage kennissen en onbekenden ook op twitter troost bieden als hun verhaal mij raakt. Ben nieuwsgierig naar de ervaringen van anderen en naar de resultaten van het onderzoek.
3 comments
Allereerst mijn oprechte deelneming met het verlies van je moeder.
Ik heb me ook de vrijheid genomen op je website rond te wandelen. En heb daarbij het verhaal van Kees gelezen. Het lijkt erop dat Kees bij jullie een goed tehuis had gevonden?
Het stuk getiteld "Denkend aan grotemama" heb ik ook gelezen. Maar daar heb ik eigenlijk wat uitleg bij nodig. Vanwege de woorden grotemama, grotepapa, oma en achterkleinkinderen kan ik het niet goed volgen. Kan en wil je me daar wat uitleg over geven?
Dan terug naar de laatste zin uit bovenstaand artikel.
Als Facebook of Twitter belangrijke elementen zijn om het een vergelijkbare ervaring te laten zijn, dan nee – ik heb geen vergelijkbare
ervaring.
Als mensen die je eigenlijk alleen kent via een platform als Twitter of Facebook de essentie is om het een vergelijkbare ervaring te laten zijn, dan ja – mijn ervaring is zeker vergelijkbaar.
Uit je artikel meen ik te begrijpen dat het vooral om het tweede gaat – mensen die je eigenlijk alleen "kent" via Facebook en Twitter. En door hun hartverwarmende reacties tot steun kunnen zijn bij zoiets triests.
Daarom hieronder mijn ervaring:
In januari is het 3 jaar geleden dat onze toen 16-jarige zoon – Robin – is overleden door een ongeluk met een vrachtauto. Hij schijnt nog levend te zijn aangekomen in het ziekenhuis. Maar het was eigenlijk een verloren strijd – ik heb hem na het ongeluk niet meer levend gezien.
Zijn lust en leven was de stickman community genaamd Fluidadmins (tegenwoordig Stickpage) en het maken van (teken)filmpjes rondom dat figuurtje. Het platform werd o.a. gebruikt om ervaringen te delen en de ervarene les les te geven aan de minder ervarene onder hun.
Daarnaast was er het spel genaamd Battlefield Heroes. Dat spel speelde hij via internet als lid van een team. En als team namen ze het dan op tegen andere teams ergens op deze wereld. Via iets dat TeamSpeak heet (een soort Skype) bespraken ze met elkaar de strategie. En de resultaten.
Een paar kinderen uit dat Battlefield Heroes team zijn samen met hun ouders naar de uitvaart gekomen. En hadden wat moois voorgedragen – iets wat ik nooit verwacht had. Die kinderen en hun ouders had ik tot dan toe nooit gezien of gesproken. Daarna trouwens ook niet meer.
Een vergelijkbaar, onverwacht iets uit de stickman community – tot een jaar na het ongeluk bleven de hartverwarmende reacties binnen komen.
Dat alles heeft me zeker geholpen om mijn leven weer een beetje op de rit te krijgen.
Toch is er ook een minpuntje. Doordat ik via Robin zijn account aangemeld was geloofde de kinderen uit die stickman community me eerst niet. Ze waren er vast van overtuigd dat Robin dat verhaal verzonnen had – puur om aandacht te krijgen voor zijn tekenfilmpjes.
Het heeft een paar dagen geduurd voordat ze overtuigd waren dat mijn verhaal toch echt waar was. Het positieve in dat proces is wel dat Nederlandse kinderen, als lid van die community, me geholpen hebben.
Dank voor je oprechte deelneming en voor het delen van je eigen ervaringen. En ja, ik vind ze vergelijkbaar met de mijne. Twitter of Facebook waren voor mij voorbeelden en jij laat zien dat een platform als Fluidadmins ook zo kan werken. Ben onder de indruk van wat je hebt meegemaakt. Mooi ook hoe virtuele vrienden in real life warmte en steun kunnen bieden.
Wat betreft mijn website: dank voor je feedback. Ik realiseer me nu pas goed dat de 2 posts verwarrend voor een buitenstaander kunnen zijn. Kees was inderdaad een huisvriend. Mara is mijn dochter die (net als haar zussen, neven en nichten) hun opa en oma "grote mama en grote papa" noemden. Aangezien deze dochter ook kinderen heeft noemden zij mijn ouders 'grote oma en grote opa". Ingewikkeld hè! Hopelijk wel een beetje duidelijker voor je.
Sorry Will voor de late reactie. Had het op een verkeerde plek gepost!
Dank voor je oprechte deelneming en voor het delen van je eigen ervaringen. En ja, ik vind ze vergelijkbaar met de mijne. Twitter of Facebook waren voor mij voorbeelden en jij laat zien dat een platform als Fluidadmins ook zo kan werken. Ben onder de indruk van wat je hebt meegemaakt. Mooi ook hoe virtuele vrienden in real life warmte en steun kunnen bieden.
Wat betreft mijn website: dank voor je feedback. Ik realiseer me nu pas goed dat de 2 posts verwarrend voor een buitenstaander kunnen zijn. Kees was inderdaad een huisvriend. Mara is mijn dochter die (net als haar zussen, neven en nichten) hun opa en oma “grote mama en grote papa” noemden. Aangezien deze dochter ook kinderen heeft noemden zij mijn ouders ‘grote oma en grote opa”. Ingewikkeld hè! Hopelijk wel een beetje duidelijker voor je.
Comments are closed.