Laatst zat ik met een nogal websavvy creatieveling een hapje te eten. We kwamen algauw op het onderwerp Twitter: “Ik gebruik Twitter eigenlijk nog maar heel weinig,” zei de websavvy creatieveling: “Ik heb het gevoel dat er eigenlijk niet zoveel zinnigs meer wordt gezegd..”
Verbaasd luisterde ik naar zijn oordeel, nieuwsgierig vroeg ik door, wat bedoelde hij precies?
“Vroeger deelden mensen nog goede links en ontstonden er goede gesprekken, maar nu kletsen mensen ook de hele tijd over oppervlakkige zaken. Ik mis de diepgang.” Nu zal ik direct toegeven dat mijn tafelpartner lichte hipsterige trekjes heeft (sorry tafelgenoot). Maar het is een verhaal dat ik steeds vaker hoor: “Twitter/Facebook/Reddit/vul-social-network-hier-in is veranderd, ik mis diepgang.”
Verwachtingen
Gek vind ik dat. Gek om van een netwerk dat niet meer dan 140 karakters per boodschap toestaat diepgang te verwachten. Maar nog gekker om überhaupt in meerderheid diepgang te verwachten van het bestaan in zijn geheel: online of offline.
Offline leven
Nu heb ik – verrassing – een leven naast mijn online bestaan en doe ik ook wel eens dingen buiten internet om. Ik ga hapjes eten met vrienden, ik ga naar de film met familie, ik chill een avondje met mijn vriend (waarmee ik getrouwd ben). Je weet wel, de dingen die mensen nu eenmaal doen.
Grote overeenkomst tussen al die uitjes (en gezellige thuisblijvertjes) is heel duidelijk: de mate van diepgang kan enorm verkeren. Ik ben gek op filosofie en lees me er rot over, ik verdiep me graag in politiek en heb uiteraard overal een mening over, ik heb interesse in allerlei maatschappelijk thema’s, maak me boos over armoede en de manier waarop we met de aarde omgaan en preek anderen graag over gelijke rechten voor iedereen. Aan de andere kant ben ik pro-borrelaar, gek op katten, houd ik van net iets te foute grappen en kan ik zomaar in een dansje uitbreken.
Avondjes gezelligheid kunnen dus verlopen langs vreselijk serieuze lijnen, tot aan compleet onzinnige, langs volledig bizarre naar eindeloos diepgaande lijnen. Soms zelfs in één avond. En laat ik benadrukken dat ik mijn leven echt vreselijk saai zou vinden als mijn vrienden alleen hun mond open deden als ze iets diepzinnigs te zeggen hebben.
Het sociale en vaak oppervlakkige dier
Social media is niets anders dan de mens op het web. En mensen zijn – gelukkig – geen eendimensionale wezens. Iedereen is een vat vol tegenstrijdigheden, verpakt in een puzzel, verborgen achter een enigma. Dat maakt mensen ook zo interessant. Soms zijn we kei-serieus, soms zijn we kei-oppervlakkig. Het is de afwisseling die het allemaal te verdragen maakt, dat rare bestaan op onze grote planeet, in dat veelal lege universum.
Jij maakt je online realiteit
En nee, niet alle mensen zijn voor álle mensen interessant. Het mooie aan het web is dat het opt-in is: jij kiest wie je volgt, wie jou volgt, wat je leest en wat je niet leest. Nog méér dan in het offline leven zelfs. Lees je dus zaken die je niet wilt lezen, dan ben je toch vooral zelf daarvoor verantwoordelijk en niet de ander.
Broodjes ei (of kaas) zijn prima
Maar eigenlijk gaat het bij de premisse al fout: het idee dat een tweet over het broodje dat je zit te eten op zichzelf mis is. Of een tweet over je kind of kat (poteeto/potaato) of de nieuwe schoenen die je hebt gekocht. Net als in gesprekken buiten de computer om, zijn dit gewoon zaken die aan bod komen. Ik moet er toch niet aan denken dat mijn vrienden het in elk gesprek over Tolstoj of Sartre willen hebben.
The eye of the beholder
Uiteraard wil ik je niet vertellen wat je moet doen (nou ja, dat wil ik natuurlijk wel – alleen je luistert altijd zo slecht). Als jij uit het web alleen diepgang wilt halen, dan is dat zeker mogelijk. Maar let wel: diepgang is in the eye of the beholder. Het is dan ook aan jou om de bronnen te verzamelen die bij Jou passen. Een klacht over het social web (althans in dit opzicht) is een klacht over jezelf. Want vergeet niet lieverd: you get who you follow.
Mijn licht-hipsterige vriend en ik, veranderden maar van onderwerp, want eens werden we het niet; “Is het eten een beetje lekker? Wat heb jij eigenlijk?” Vroeg hij me dan maar. Offline instagramde ik hem mijn bord (ja bedenk jij maar hoe dat kan), zodat hij ook een beetje kon meegenieten van wat ik at. “Dat ziet er lekker uit. Smaakt het ook een beetje?” Vol interesse keek hij naar mijn Indiase prakkie, zijn zo gewenste diepgang was ver te zoeken, maar gezellig was het wel.
3 comments
"Er is geen bal op de tv behalve een film met Doris Day" is een geldige uitspraak. "Er is geen bal op twitter" is net zo ongeldig als "Er is niks aan sex".
Je twitter timeline bestaat uit *jouw selectie*. Een selectie van uitingen en interacties. Een selectie van *jouw* kennissen en vrienden. De geldige uitspraak is dan "Ik heb slecht geselecteerd op twitter. De mensen die ik volg zijn saai of verhuisd naar facebook. Ik kijk ook altijd op de verkeerde momenten."
Kortom, je kunt niemand anders de schuld geven van de saaiheid van twitter dan, wait for it, tromgeroffel. Jijzelf.
Maar als je nou het stuk zou lezen, dan zou je zien dat het hier niet over Twitter gaat. Of is dit een grap waarvan de diepgang mij volledig ontgaat?
OOOOOOOOOOOPS! Sorry! Ik zit onder een ander stuk, dan ik dacht. Beetje te snel doorgeklikt en gereageerd. Dus.
Comments are closed.