Stage in Dierenpark Emmen: over poep op mijn jurk en websites

“Trek niet je beste jurkje aan en hakken lijken me ook niet zo verstandig,”  zo kondigt Brenda één dag voor mijn stage haar verrassing aan. Waarom ik mijn favoriete uniform (jurk en hakken) beter in de kast kan laten, vertelt ze er niet bij. Maar ja, dat heb je met verrassingen.

Emmen, het is vanuit Utrecht niet direct om de hoek. Maar de 2 uur die ik moet rijden om er te komen zijn absoluut geen reden om thuis te blijven. Een dagje meelopen in de dierentuin is namelijk vet cool en laat dat nou net zijn wat ik in Emmen ga doen: alles horen over hoe zij hun webs runnen en alles zien van hoe de dieren erbij hangen. Welke passie de boventoon voert kan ik nog steeds niet zeggen: online of diertjes, het is allemaal even fijn.

De opdracht

Mijn opdracht bij deze stage is simpel: Dierenpark Emmen heeft een nog redelijk verse (nieuwe) site en doet al redelijk sociaal. Aan mij de vraag om dat alles eens goed te bekijken en te beoordelen op navigatie, design en content en natuurlijk de samenhang tussen dat alles. In ruil voor mijn uren krijg ik een volledige rondleiding door het park en hoor ik hoe de weborganisatie bij deze zoo in elkaar steekt. Win, win, win én win.

Niet lullen…

Het online team van het dierenpark is niet groot. Feitelijk is maar één persoon belast met en verantwoordelijk voor de webpresence van Dierenpark Emmen: Brenda. Het zal je dan ook niet  verrassen dat Brenda een dame is die weet hoe zij de mouwen op moet stropen en de armen eruit moet steken. Maar zo ver naar het noorden had ik eigenlijk niet anders verwacht.

De meer dan 250 mensen die het park het hele jaar door draaiend houden zijn van uiteenlopend pluimage. Zo zijn er natuurlijk de horecamensen, er is de staf, er zijn dierenartsen en dierenverzorgers én er is een huis-Fries: een bebaarde bioloog die ook nog fotograaf is en álles weet over de dieren in het park. Een huis-Fries, iedereen zou er eentje moeten hebben vind ik inmiddels.

Oud & nieuw

Het Dierenpark in hartje Emmen werd in 1935 opgericht door ene Willem Oosting (dank je, Wikipedia). Nieuwe media is voor een bedrijf van meer dan 75 jaar oud nog best een uitdaging, net zoals voor veel andere bedrijven overigens. Niet zozeer de productie van een website en wat social accounts, maar het enthousiasmeren van medewerkers die in veel gevallen het nut van dat online kanaal totaal niet inzien. Mensen die vreselijk begaan zijn met de dieren en deze werkgever vaak uit liefde voor al dat zachts gekozen hebben. Mensen die niet altijd snappen waarom die dieren nog ge-market moeten worden…die dieren zijn toch gewoon sowieso onwijs gaaf?!

Een schone taak voor de dames van onder andere online marketing en communicatie: de Jehova’s getuige zijn in de organisatie en tevreden glimlachend de blijde boodschap van het web blijven verkondigen. Een schone, maar soms sterk onderschatte taak. Niet door ons – 42 bis’ers- natuurlijk, maar door al die anderen. Hoera voor onszelf dus.

En dan is het tijd voor de verrassing.

Move it – move it

Wanneer ik de diertjes zie, denk ik direct: “I like to move it move it.” Brenda heeft namelijk geregeld dat ik de ringstaartmaki’s mag voederen. Is dat vet of is dat V-E-T? (let op: slechts 1 antwoord mogelijk). Samen met haar en een van de dierenverzorgers mag ik door de deuren met “Verboden toegang” schuifelen en krijg ik een bak voer in handen gedrukt. Een paar stappen ( en een paar hele coole backstage-apen) verder lopen we zo het veld op waar ik nog even geleden zelf de ringstaartmaki’s van een afstandje stond te bewonderen. “Kom maar eten…” roept de verzorgster richting de toppen van de bomen waar ze collectief aan het dutten zijn.

Ringstaartmaki’s zijn bis’ers

Ringstaartmaki’s zijn net webnerds, je moet wat geduld met ze hebben. Wanneer we eenmaal rustig op een paar grote keien zijn neergestreken komt de eerste al polshoogte nemen. Nom nom nom. Met zijn kei-zachte knuisjes pakt hij wat van het voer uit mijn hand en begint uitgebreid te kauwen. Ik smelt. Ik sterf van schattigheid. Mijn organen voelen vloeibaar. Een tweede kan zijn nieuwsgierigheid nu ook niet meer bedwingen. Beide dappere dodo´s springen op de rug van Brenda, die nu veroordeeld is tot een ongemakkelijk ogende houding, die voor de bezoekers erg leuk blijkt om te fotograferen.

Even ben ik licht jaloers…ik wil ook een ringstaartmaki op mijn ru-hug. Gelukkig is een van de beestjes bereid om op mijn hoofd te gaan zitten. Diep gelukkig nestel ik me tegen z’n onmogelijk zacht vacht aan. Het leven is mooi. Dat de tweede ringstaartmaki die mijn schoot bezet daarbij haar achterste uiterst oncharmant aan mijn jurk afveegt kan de pret niet drukken – such is the way of the ringstaartmaki.

Veel te snel is het voederfeest voorbij. Maar ja, 2 dagen was voor mij nog te snel geweest. Na een stevige lunch (friettttt), is het tijd voor mijn presentatie voor geïnteresseerden. Over de site, over social media en over alles wat ze graag nog zouden willen weten.

Hij zag het en het was goed…

De presentatie wordt gelukkig goed ontvangen (het blijft toch altijd een beetje spannend). Zo af en toe knikt er iemand en als ik de huis-Fries zijn hoofd bevestigende op en neer zie doen, weet ik dat het goed is.

Het laatste deel van onze sessie bestaat uit een gesprek. Gewoon vragen heen-en-weer en hoe zie jij dat en hoe doe jij dit? Het is zoals altijd het meest interessante deel. Niet dat ik het vervelend vind om een verhaal te vertellen – not at all – maar interactie in de taxi is altijd fijn.

Familie

Tevreden stap ik om een uurtje of 4 weer de auto in op weg naar Utrecht. Ik heb nog 2 uur te gaan dan en geen idee van welke files ik allemaal eventueel tegen kan komen. Maar da’s allemaal niet erg. Ik doe mijn headset op en bel direct mijn zusje. Die kan ik wel een tikkeltje jaloers krijgen met de ringstaartmaki’s die zo uit mijn hand aten. Mijn tweede stage is voorbij en ik ben nog steeds dik tevreden met mijn eigen plannetje…al zeg ik het zelf dan he.

oh ja: foto’s

Wil je mij ook over de vloer (ik ben te harden dus he) en kan ik je ergens bij helpen, terwijl jij mij mooie (oorlogs)verhalen kunt vertellen over de online afdeling waar jij werkt? Laat dan van je horen. Je kunt er in elk geval hier meer over lezen of lees over mijn eerste stage bij Oxfam Novib.