Robert Engel stopt met bloggen

Het waren leuke tijden. Maar zoals dat gaat komt aan alles een einde. Nadat ik in 1994 begon met webloggen is er veel veranderd. Wat in het verleden een onschuldige hobby was is inmiddels uitgegroeid naar een volwaardige baan. Ondenkbaar in de jaren negentig. Internet was nog in een uurtje uit te lezen, Fransisco van Jole was nog een autoriteit en de boel was niet vergeven van marketing en andere vervelende zaken. Het internet was jong en onschuldig. Na enige reflectie, beschouwing en bespiegeling kwam ik tot de conclusie dat ik de roem en loftuitingen die ik in de loop der jaren mocht ontvangen zat ben. Ik stop.

Het begin

Dat was ergens in 1992 toen ik elke uit- en thuiswedstrijd van Feyenoord bezocht. Feyenoord Magazine trok met driehonderd unieke bezoekers per dag een hoeveelheid traffic waar 95% van de bloggers vandaag de dag nog jaloers op zijn. De positieve reacties stroomden binnen. Toen dat blog ging vervelen stapte ik over naar een site over dance. Nadat ik Tiësto en zijn fans vergeleek met Frans Bauer en een bus dol geworden boeren bleek de manager van de dj een sponsor van de site. Ik werd met vlag, wimpel en alle egards uitgezwaaid.

Verder

Tijd om verder te kijken. Ik kwam op het Volkskrantblog terecht waar mijn succes alweer enorm was. Zo kreeg er eentje na het lezen van een pareltje van mijn hand een hartaanval. Een ander kwam in het gekkenhuis terecht. Weer een ander werd zo blij dat die dreigde mijn vriendin open te scheuren en in een poel bloed door de stad te sleuren. De redactie vroeg mij dan ook terecht om het wat rustiger aan te doen. Natuurlijk schreef ik nog een laatste over een van de mensen daar. De redactie kon zoveel brille niet verwerken en verzocht mij vriendelijk te stoppen.

Weer verder

Ik besloot mij te verkleden als lesbische Marokaanse moslima en verder te gaan onder de naam Candy Barr. Zo kwam ik twee keer in de papieren Volkskrant. Nadat ik de hoax liet klappen was de hysterie compleet. Ik werd wereldberoemd. Bert Brussen was er als de kippen bij om die roem te verzilveren. Ik ging aan de slag bij lucaswashier. Roerige jaren volgden. Van extreem-rechts tot -links was men dol op mij. Tevreden mails in de box. Kamervragen. Enthousiaste begroetingen op straat. Schouderklopjes. Alleen maar blije mensen. Zo fijn.

Nog weer verder

Ondertussen ging ik aan de slag bij het 925 van Jort Kelder. Twee keer in de week stukjes over voetbal schrijven. Je snapt het: louter positiviteit. En zo was het een kleine stap naar EnDanDit en later weer naar Flabber. Het was gelukt. De toejuichingen, de felicitaties die door jaren heen tot mij kwamen, die keren op het politiebureau om mijn prima gevoel voor humor uit te leggen en de positieve telefoontjes van fans resulteerden in een vaste baan als weblogger. Feestje dus. Helemaal toen ik succesvol bij DeJaap werd. Beter wordt het nooit meer.

Einde

En nu. Sinds het begin ben ik zeker tienduizend stukjes verder. Vijfduizend schreef ik er in vijf jaar tijd voor EnDanDit. Tijd om eens met de directie van Flabber te spreken. Men was verbaasd maar snapte mij. Zoals men mij daar altijd lijkt te snappen. Het is beter om op het hoogtepunt te stoppen, dan uit te gaan als een nachtkaars. Ik vertrek dus. Met Willem de Poes ga ik doen waar ik mijn hele leven al zin in heb. De cabin van opa zaliger staat nog steeds in Alaska. Boven de poolcirkel. We gaan voor onszelf zorgen en knappen eerst die hut op. Moet snel, want voor je het weet begint de poolnacht. Met dank voor alle lof die ik de afgelopen jaren heb mogen ontvangen zeg ik: vaarwel.