En dan gaat zo’n dag best wel snel. Mijn eerste stage, bij Oxfam Novib zat erop voordat ik het echt goed doorhad. Dat doen goede gesprekken en leuke mensen met de tijd, dan vliegt hij. De eikel.
Mijn dag bij Oxfam begon goed (je wilt vast weten waar dit over gaat): in plaats een tram te pakken vanaf Centraal Den Haag en er 10 minuten later te zijn, pakte ik een Sprinter vanaf Den Haag Centraal naar Hollands Spoor. Mijn navigatie zette me algauw op het juiste spoor met de melding dat ik 24 minuten moest lopen naar mijn bestemming. Vierentwintig minuten? Man, dan was ik weer in Utrecht (om en nabij). Een telefoontje naar mijn Oxfam-chick bevestigde waar ik al bang voor was: ik zat verkeerd.
Beroemdheid
Een tram en wat voetstappen later liep ik alsnog het toch wel statige pand van Oxfam Novib binnen. Na mij te hebben aangemeld bij de receptie, liep ik in de wachtruimte direct tegen Farah Karimi op. Een klein goedmakertje voor de onnodige omweg die ik had gemaakt.
Het online team
Heel lang had ik niet om daarover na te denken overigens, want ik werd al snel opgehaald en direct binnengedropt bij het online team. Een en al bedrijvigheid, rondslingerende hardware (altijd een goed teken) en drukke mensen. De een in voorbereiding op de stand van Oxfam Novib bij Pinkpop (mijn voorstel was om gratis deodorant weg te geven…hmmm…geen slecht plan toch?) en de andere middenin een campagne ten behoeve van de Sahel. Gelukkig was er nog wel even tijd om handen te schudden. Uiteraard vergat ik direct en heel spontaan (ik ben een spontane meid joh) alle namen die ik had gehoord. Namen zijn nou eenmaal niet mijn sterkste kant.
Na een korte introductie van het online team en een korte uitleg van hun werkzaamheden én hun plek in de organisatie, volgde ik mijn gids door gangen, langs kantoren en op een drafje naar haar kamer, hier en daar tussendoor nog ergens een handje schuddend en een naam vergetend.
Workshop bloggen
Door mijn vertraging was het moment dat ik mijn inbreng in de stagedeal zou doen al heel gauw aangebroken. Klokslag 12 uur zaten we startklaar in de statige Latijns-Amerika Zaal. En alleen al met z’n tweeën ( de anderen moesten nog komen) maakte de zaal zijn naam waar. De de hitte die als een warme deken om ons heen hing deed stiekem een beetje verlangen naar een terras en een rosé. Maar geen tijd, geen tijd, nog geen 10 minuten later zaten zo’n 20 mensen vol verwachting (of fantaseerde ik dat erbij) te wachten op mijn verhaal over bloggen: de do’s de don’ts, de ervaringen, de ideeën.
Een uur lang was ik aan het woord. Ik had het kort willen houden, maar bleek langer van stof dan ik gedacht had. Gelukkig was het na mijn monoloog tijd voor wat meer interactie. In het tweede uur van onze sessie gingen de mensen uit alle hoeken en gaten van Oxfam met elkaar en met mij in gesprek. Er werden vragen gesteld er werden kwesties voorgelegd. En dat was eindeloos interessant.
Lastige kwesties
We hadden het bijvoorbeeld over transparantie en de vrijheid van informatie, in sommige gevallen een lastige issue voor Oxfam. Denk aan mensen/medewerkers in lastige regimes. Teveel transparantie kan mensenlevens kosten. Hoe flexibel en snel kun je dan zijn. Hoe kun je je procedures zo inrichten dat je de veiligheid van iedereen garandeert, maar snel genoeg bent om relevantie te behouden. Lastig!
We hadden het over de diverse doelgroep (en subdoelgroepen) van Oxfam en hoe je die aanspreekt. Over de oude meneer die liever “u” heeft en de 30’er die liever “je” leest.
Maar ook over inhoudelijk experts die ze graag aan het bloggen hebben en hoe je mensen enthousiasmeert, maar soms ook gewoon moet laten: het is niet voor iedereen.
Een goed gesprek, dat mij een goed beeld gaf van wat er in zo’n internationale organisatie speelt. Maar ook van het enthousiasme en de toewijding waarmee de Oxfammers (zelf bedacht woord) zich inzetten voor iets waarin zij geloven en ja, ook gewoon hun werk doen natuurlijk.
Vogelvlucht
En toen waren we dus al bijna op het einde van de middag. In vogelvlucht kreeg ik nog uit de doeken gedaan hoe Oxfam met het online kanaal omging. Van creatie, tot management en van Strategie tot concept. Herkenbaar soms, verrassend op andere momenten.
Denk bijvoorbeeld aan de donateurs van vroeger en die van nu. Die van vroeger werden donateur en deden dat dan structureel: jarenlang automagisch doneren. Jongeren willen liever eenmalig wat geven op het moment dat zij bij een specifiek doel een gevoel hebben. Daar moeten nieuwe vormen voor gevonden worden. Maar dat betekent niet alleen denken en dan doen, dat betekent soms ook een cultuurverandering intern of bij samenwerkende organisaties en instanties. En dat dan niet perse alleen in Nederland, maar internationaal. Gaat er maar aanstaan weet je wel, een lastige opdracht.
Ideetjes met waarde (al zeg ik het zelf)
Op weg terug naar huis kan ik niet anders dan heel erg blij zijn met mijn eigen gekke ideetjes. En ben ik ook blij dat ik heb doorgezet en het gewoon ben gaan doen. De tweede stage-aanvraag is inmiddels binnen. Wat het precies wordt en bij wie laat ik nog weten, maar ik weet nu al dat ik er onwijs veel aan ga hebben en weer allerlei nieuwe dingen ga leren. En wat betreft de première hoop ik natuurlijk dat Oxfam er ook wat aan heeft gehad, want dat is ook heel erg de bedoeling.
Dank Ofxam dat jullie mij hebben ontvangen en dank voor de goede zorgen. Volgende keer bij mij thuis! :)
Wil je me ook een keer over de vloer (ik ben best oké heur), laat het dan weten.
4 comments
Ik zeg maar zo: het waren zeer waarde toevoegende uren die je bij ons doorbracht. Wederkerig. There, I said it ;-)
Tof dat je er was, en dat je volgende stage minstens zo leuk is.
hehehe je kunt er soms gewoon niet omheen. Jammer dat de term een beetje inflated is :) Maar ik snap u!
Mijn volgende stage ziet er so far goed uit. Dus je wensen helpen! :)
Comments are closed.