Ooit gelanceerd als microblog en uitgegroeid tot “realtime informatienetwerk”, lijkt Twitter – vooral door Nederlanders – steeds vaker te worden gebruikt als chatprogramma, waarbij de meest persoonlijke uitlatingen wereldkundig worden gemaakt. Maar is dit wel de bedoeling van dit social medium?

Al maak ik me er zelf ook met enige regelmaat schuldig aan, kan ik me er toch wel eens aan storen, het fenomeen dat Twitter lijkt te worden ingezet voor persoonlijke ontboezemingen. Natuurlijk, we hebben het over een sociaal medium, maar er zijn grenzen. Zodra ik scheldkanonnades voorbij zie komen, is dat voor mij het signaal de persoon in kwestie te ontvolgen. Maar dat ligt nog niet eens zo gemakkelijk. Ik ben immers ook maar een mens en soms kan ik me zo’n scheldpartij nog best goed voorstellen ook. En hoe ontvolg je iemand die je eigenlijk toch wel graag zag in je tijdlijn?

Persoonlijk

Ik heb al eens een blogje geschreven over de persoonlijke factor achter het (ont)volgen. Nederlanders denken hier vaak toch anders over dan Amerikanen, die er over het algemeen een zakelijker insteek op na houden. Dat al te persoonlijke begin ik onderhand als de zwakte van Twitter in Nederland te ervaren. Ik heb helemaal geen zin om deelgenoot te worden van persoonlijke ruzies, familievetes, scheldpartijen en – nog erger – dreigtweets. Natuurlijk kan ik me goed inleven in frustraties van anderen over bepaalde diensten of producten, en daar kan ik me wel in vinden. Webcare is tenslotte iets waar steeds meer organisaties aan moeten geloven en als je werkelijk wilt weten wat er bij je (potentiële) klant leeft, zul je klachten zeer serieus moeten nemen. Maar waar houdt de klacht op en begint de dreigtweet? En wat moet je daar als volger nou mee?

Netiquette

Etiquette op het internet – nettiquette – is lang geleden al eens bedacht toen bleek dat er bij een nieuw medium als internet ook ongewenste verschijnselen optraden, van het aanvankelijk vrij onschuldige flaming tot sexuele intimidatie, dreigementen en zelfs stalking. Nu het gebruik van social media een vlucht heeft genomen, wordt nettiquette weer actueel. Want hoe gedraag je je op social media?

Gedrag

Nogmaals, ik heb geen bezwaar tegen persoonlijke tweets. Integendeel zelfs, die maken de mens achter de ava pas goed zichtbaar en kunnen de reden zijn om iemand al of niet te volgen.
Natuurlijk heb ik een beetje research gedaan voor het schrijven van deze post, om eens te kijken hoe anderen erover denken. Het werd me al snel duidelijk dat ik bepaald niet de enige ben die zich bezig houdt met dit onderwerp. Er lijkt een hang naar ouderwetse normen en waarden, ook – of misschien juist – op social media. Sommigen pleiten zelfs voor een gedragscode. Op zich niet zo verrassend. De maatschappij wordt een beetje verlegd naar het internet, via social media. volgen. Ook frustraties en hartekreten zijn begrijpelijk Maar waar ligt dan de grens?

Ongewenst

Wat wordt nu eigenlijk als ongewenst gedrag op Twitter (en andere social media) ervaren (in willekeurige volgorde)?

  1. Klaagtweets
    Geef toe, klagen is niet leuk. Heerlijk om te doen – en soms hard nodig – maar aan de ontvangende kant niet zo leuk om te lezen. Een elegante oplossing vind ik het aanmerken van je tweet als #klaagtweet: je volgers weten dan meteen waar ze aan toe zijn.
  2. Superpositieve tweets
    Het tegenovergestelde van klaagtweets en voor sommigen minstens zo irritant: tweeps die aldoor zonnig en stralend en heppiedepeppie zijn. Daar krijg je op den duur ook genoeg van. Iedereen is wel eens chagrijnig en dat overdreven positieve gedrag komt ongeloofwaardig over. Net als al die ondernemers waar het zo verschrikkelijk goed mee gaat (terwijl jij voor jouw gevoel maar zit te modderen in de marge). Gelukkig is daar nu de #twarodie op verzonnen, een leuk initiatief van @indigonl. Daarmee valt er tenminste weer echt wat te lachen.
  3. Scheldtweets
    Een beetje in het verlengde van klaagtweets, maar deze gaan er veel harder aan toe. Vaak vergezeld van krachttermen en – oh zo fout op het internet – hoofdlettergebruik (dat staat immers gelijk aan schreeuwen).  “Vroegah” noemden we dat flamen, een kreet die vooral in internetfora en chatrooms in zwang was. Natuurlijk is de verleiding groot om de Webcare van een organisatie te overspoelen met gefrustreerde tweets als de service of het product niet aan de verwachtingen heeft voldaan. Maar dat kan ook zonder krachttermen.
  4. Reclame
    Natuurlijk, Twitter is een uitstekende manier om je product of dienst te promoten, maar zoals zo vaak geldt ook hier: niet overdrijven. Je volgers zitten heus niet te wachten op een oneindige stroom aanbiedingen, zeker niet als dat het enige is dat je tweet.Dat wekt irritatie en resulteert in het tegenovergestelde van wat je probeert te bereiken.
  5. Bietstweets
    Een beetje in het verlengde van reclametweets zitten bietstweets. Nederlanders zijn gek op goede doelen, en de succesvolle Twitterveiling ligt een ieder nog vers in het geheugen. Maar om Twitter te gebruiken om donaties te vragen voor elk denkbaar goed doel? Dat gaat mij wat te ver. Natuurlijk leent Twitter zich uitstekend voor het vragen van aandacht voor een bepaald doel, maar ook hier geldt: te veel is nooit goed.
  6. Te veel retweets
    Retweets (RT’s) zijn perfect om aan te geven dat je het ergens mee eens bent en om je volgers te laten weten wat jij interessant vindt. Maar te veel retweets zijn ook niet handig: daarmee wek je de indruk dat je zelf niets te melden hebt en alleen goed bent voor het recyclen van informatie.
  7. Slecht taalgebruik
    Goed, niet iedereen is even goed in z’n taal. Maar sommige tweets zijn echt tenenkrommend slecht. Houd in gedachten dat wat je op het internet plaatst, op het internet blijft, en dat geldt dus ook voor tweets. Wil je werkelijk die geweldige baan aan je voorbij zien gaan omdat je tweets rammelen van de spelfouten? Een enkel typefoutje wordt door elke tweep ruiterlijk door de vingers gezien en ook met een enkele spelfout kom je redelijk weg. Controleer je tweet nog even kritisch vóór je op de Tweet button klikt. Bijna elke browser en Twitter client heeft tegenwoordig een ingebouwde spellingscontrole waardoor fouten worden onderlijnd met een rood golvend lijntje, dus dat is al weer een excuus minder…
  8. Intieme details
    Er wordt gezegd dat Twitter niet het medium is voor jongeren – die vinden Twitter “seriously uncool”.  Toch maken vooral jongeren zich nogal eens schuldig aan het twitteren van al te intieme details over hun relatie(s). Je voelt je spontaan een vieze gluurder. Ongewenst dus, in ieder geval wel door mij.
  9. Aanstootgevende tweets
    Een logisch vervolg op het vorige punt: aanstootgevende tweets. Toegegeven, ze komen (nog) niet heel vaak voor. Toch zie ik met enige regelmaat typische “mannenhumor” voorbij komen in mijn TL, waarvan ik niet gecharmeerd ben. Soms is dat best een desillusie, vooral zodra die “humor” afkomstig is van – schijnbaar – intelligente tweeps, die je hoger had ingeschat. Laat de schuttingtaal en de seksistische humor ook op social media maar liever achterwege.
  10. Ruzies
    Tja, niemand houdt van ruzies. Zeker niet als getuige. Door je ruzies op Twitter (of andere social media) uit te vechten maak je je hele TL ongevraagd – en ongewenst – deelgenoot. Dat kun je vergelijken met een ruzie op straat, of in een publieke gelegenheid. Wees eerlijk: daar zit je zelf toch ook niet op te wachten? Het is in ieder geval niet best voor je reputatie. Persoonlijke ruzies vecht je niet uit op een publiek medium als Twitter. Punt.

Chatten

Er zijn plekken waar je al het bovenstaande ongestoord en ongestraft kunt doen. Die plekken zijn er al járen en minstens zo oud als het internet zelf. Chatrooms. Ken je ICQ nog? Of Yahoo!? MSN Messenger? AOL Instant Messager? Daarmee kun je één-op-één gesprekken voeren met anderen – of groepsgesprekken met gelijkgestemden. Het is nèt als “gewoon” praten. Daarom heet het vast ook chatten.

Twitteren is géén chatten! Laat Twitter alsjeblieft het bijzondere nieuwe medium blijven dat het is, waar vriendschappen gesmeed of versterkt worden, netwerken worden uitgebreid en (vooral) informatie gedeeld. Maar waar ruzies en scheldpartijen géén plaats hebben.

 

0 Shares:
7 comments
  1. Helemaal mee eens. Waar ik me vooral aan erger:

    1. Mensen die Twitter alleen maar als klaagmuur gebruiken
    2. Slecht taalgebruik
    3. Mensen die constant zeggen wat ze gaan doen i.p.v. wat ze vinden ('nu haren doen' 'zometeen eten' 'onderweg naar de trein'.

    De 10 punten van ongewenst gedrag, is dat jouw mening, of is dat een samenvatting van je research?

    Leuke post in ieder geval!

  2. Het is en blijft een sociaal medium, wat je zelf ook al aangeeft. Iedereen kan en mag het invulling geven zoals hij of zij dat wil En dat is het mooie… je kan zelf bepalen of je daar deel van uit wilt maken of niet door te volgen of niet. Laten we asjeblieft niet gaan bepalen wat iemand wel of niet mag en kan zeggen. Erger me ook wel aan bepaalde dingen, maar als dat te erg wordt knikker ik diegene er gewoon uit. Heb er nog nooit een traan om gelaten :) 
    Een lijst met do's en don'ts kan geen kwaad, maar laat iedereen in z'n waarde en zelf bepalen wat hij of zij belangrijk vindt om te delen op het net. Zoveel mensen, zoveel wensen. Ook hier geldt de vrijheid van meningsuiting. 

  3. Beetje late reactie, sorry :-/ Ben kennelijk toch niet zó sociaal… ;-) 
    Enniewee, dank voor je compliment en die 10 punten, that's just my humble opinion!

  4. Mee eens Corinne, daarom zal ik de laatste zijn die voor een ander bepaalt wat hij of zij mag of kan zeggen. Dat "vingertje" laat ik graag aan de dames en heren politici over. Maar er is nog zoiets als gewoon redelijke omgangsvormen, nietwaar? Ouderwets, maar ach… that's just me. 

Comments are closed.

Dit artikel is 4.591 keer gelezen