Webmoe

Hoe vaak per dag check je het nieuws online? Je mail en je sociale netwerken? Of hoef je het niet te checken, omdat er om de 20 seconden een bliepje klinkt op je smartphone over breaking news, een nieuwe e-mail of een poke van een Farmville neighbour? En hoe vaak per dag zoek je iets op het web en heb je vervolgens ook nog 80 andere dingen bekeken? Vaak, vermoed ik.

Afleiding

Ik realiseerde het me al voor mijn vakantie, tijdens mijn vakantie nog meer en na mijn vakantie al helemaal: ik ben webmoe. Begrijp me niet verkeerd: het web vind ik nog steeds een geweldige uitvinding, alleen de constante afleiding, de oppervlakkigheid eraan ben ik zat. Sinds een maand of wat check ik nog maar een keer per dag mijn privémail en het online nieuws. Mijn blog is uitgestorven en mijn Twitteraccount haast inactief. Waarom? Ik heb er geen zin meer in! Waarom? Omdat het teveel als een moeten werd: ik moet mijn feeds checken, ik moet een blog schrijven en ik moet iedere dag mijn Twitterpubliek op de hoogte houden. WHY!? Waarom deed ik dat? Natuurlijk omdat ik het leuk vond, maar ik vind het nu niet meer leuk.

Meer tijd

Sinds ik minder achter mijn comp zit, lees ik meer, ik heb voor het eerst sinds jaren een taart gebakken en ben met een breiwerk gestart (hoezo afzetten tegen de digitale heerschappij!). Ik ben afgestapt van het urgente van het web. De wereld vergaat niet als ik niet meteen op de hoogte ben van een nieuwsfeit. En als de wereld vergaat, heb ik er niks aan dat op Twitter te lezen en me af te vragen of het waar is.
Ik surf nog weleens een avondje rond, maar vermijd het dagelijks rondkijken naar nietszeggende tweets en klagende comments op allerlei blogs.

Meer focus

Ik merkte het afgelopen jaar dat ik steeds minder ben gaan lezen: minder geconcentreerd, vluchtig, hapsnapsnap. Niet de tijd nemen om een boek te lezen, een langer krantenartikel of een uitgebreide e-mail. Ik werd er zelf ook vluchtiger van, minder geïnteresseerd. Iets moest secondenlang boeien, anders haakte ik af. Secondenlang, waar gaat het over! Geen topsport in mijn geval. Iets moest vermaken en als het niet vermaakte, moest het weg, zodat het plaats kon maken voor iets anders vermakelijks.

Meer plezier in werk

Nu ik thuis minder achter de computer zit, heb ik meer plezier in twitteren voor mijn werk, aan verschillende websites te bouwen en teksten te lezen wat er online binnen mijn vakgebied gebeurt. Dat is zo leuk omdat ik weet dat ik na een dag werken, thuis niet ook nog eens achter de computer moet. Het kan, maar het moet niet.

What the Internet Is Doing to Our Brains?

Ik ben niet de enige die webmoe is. In The Shallows – What the Internet Is Doing to Our Brains (2010) stelt technologiejournalist Nicholas Carr (1959) zich de vraag: Waarom heb ik steeds meer moeite om boeken te lezen, zelfs boeken die ik leuk vind? De focus die hij vroeger had, was hij kwijt. Had hij gewoon last van ‘middle-age mind rot’? Nee. Zijn hersenen waren niet versleten, maar juist hongerig. Hongerig naar steeds weer nieuwe dingen. Naar afleiding. ‘I missed my old brain,’ schrijft Carr. Daarom dook hij in modern hersenonderzoek, op zoek naar oorzaken. De conclusie: zijn verstrooidheid kwam door intensief internetgebruik.

Nadenken <–> reageren

Misschien is het oneerlijk het alleen op de soms dolende, nutteloze kant van het web te gooien. Het heeft ook te maken met mezelf meer vrijheid geven en minder in moeten te vervallen. Met alle opdringerige social media en van minuut tot minuut wijzigende nieuwsberichten, kun je denken dat je van alles mist, maar je kunt er ook voor kiezen wat je wilt missen en wat niet.

En niet op alles te willen reageren. Ontzettend veel soorten websites staan vol oververhitte reacties op berichten en vooral op reacties van anderen. Een paar minuten bedenktijd kan vaak geen kwaad voordat je je reactie neerplant. Maar vaak reageren we al binnen enkele seconden. Seconden waarin je ook een adempauze kunt nemen, een kop koffie kunt halen of de computer standby kunt zetten…