Oprecht boos word ik van een selecte lijst zaken. De logische dingen: wereldhonger, structureel cynisme, pinguïn mishandeling, maar ook – en dat hoort echt wel thuis in dit rijtje – teksten die helemaal niet zijn geschreven voor de lezer, maar om te laten zien hoe slim de schrijver wel niet is.

Verrassend genoeg zijn ze namelijk meest onleesbaar, vaak hoogdravend en voegen ze zelden iets toe. Houd toch op met het web daarmee te vervuilen. Het is zonde.

Ik vind het niet netjes om uitgebreid te gaan klagen over de blogcapaciteiten van anderen. Zeker niet om die anderen dan bij twitternaam en facebooknick te noemen. Dat zal ik dan ook niet doen. Wat ik wel graag wil constateren is het volgende: iedereen kan tegenwoordig een blog starten. Niet iedereen zou dat perse moeten doen.

Goede teksten

Wat een tekst goed maakt vind ik niet altijd even gemakkelijk te formuleren. Dát een tekst goed is (of slecht) kan ik daarentegen wel met gemak constateren. Het lezen van een slechte tekst is bijna een Olympische sport: je moet er echt een doorzetter voor zijn en de eindstreep koste wat het kost willen halen. Het lezen van een goede tekst heeft niet eens altijd een spectaculair effect. Je verteert het als een amuse: het is best lekker, maar heeft vooral de functie je smaakpapillen te openen. Het zet op subtiele wijze iets in beweging.

Dat niet iedereen de nieuwe Grunberg is, is overigens niet heel erg. Wat ik wel jammer vind, is dat het idee dat slechte schrijvers altijd hadden, steeds vaker het idee is dat blogredacties ook hebben: Intelligente inhoud, moet saai zijn.

Overcompenseren

Ooit had ik een collega en dat was een hele aardige vent – ik start daar maar mee, want nu ga ik iets onaardigs over hem zeggen. Aardig, maar nou niet exact raketgeleerde. Wel intelligent genoeg trouwens om daar dan weer onzeker over te zijn en dat te compenseren met vreselijk oubollig taalgebruik.

“Ga je lunchen?”
“Ja en ik ga tevens naar het toilet!” (wie zegt nou tevens…niet meer doen aub).

“Is dat jouw fiets?”
“Ja dat is de fiets, welke ik vorig week heb gekocht.”

Ik moest altijd stiekem grinniken. Want in plaats van grenzeloos slimmer, leek mijn (heel erg aardige) collega juist een beetje gek en het omgekeerde van slim (mensen dom noemen is niet aardig).

Doe maar normaal…

Datzelfde syndroom kom ik in blogland onmogelijk veel tegen. Ambtenarentaal, wetenschappelijke verhandeling (was het maar qua inhoud, maar nee het is qua vorm), kortom: moeilijkdoenerij om niks. Om toch vooral bij de voedselvoorbeelden te blijven: dat een gerecht ingewikkeld is, betekent niet dat het ook lekker smaakt.

Why so glum chum?

Je vraagt je misschien af waarom ik daar nou zo’n hekel aan heb. Wat me nou eigenlijk zo irriteert. Waarom ik me eigenlijk zo druk maak. Het is eigenlijk simpel, als schrijver is het je taak om rekening te houden met de belangen van twee partijen:

Jezelf: jij wilt een verhaal kwijt, een boodschap overdragen, iemand tot iets aanzetten, informeren, een emotie lostrekken etc.

De lezer: jawel, de vaak vergeten lezer. Daarmee houd je rekening door je verhaal/boodschap/informatie etc. op haar af te stemmen (vorm) en haar te helpen om het tot zich te nemen.

Die eerste belangengroep is voor de meeste schrijvers geen probleem. Die tweede belangengroep is voor teveel schrijvers niet belangrijk.

Schrijven is geen oefening in laten zien hoe intelligent je bent. Bloggen is geen platform om je ongelooflijke woordenschat wereldkundig te maken. Personal branden is niet hetzelfde als blaten. En een thought leader word je niet alleen omdat je de meest intellectuele terminologie uit je mouw tovert. Je wilt iets overbrengen en dat lukt vooral goed wanneer je jezelf een klein beetje opzij zet en de lezers een beetje naast je trekt.

Ben ik al duidelijk? Nog een voorbeeld dan maar.

Begrijpen of imponeren?

Toen ik studeerde waren er professoren die hun eigen lesmateriaal hadden geschreven. Een sweet deal voor deze jongens. Boek schrijven, op de leeslijst zetten: ka-ching! Maar dat is prima. Erger was dat deze boeken totaal onbruikbaar waren. Niet omdat de inhoud nou zo bar ingewikkeld was (eerste jaar psychologie is echt geen hogere wiskunde…letterlijk), maar omdat het me vaak zwaar viel om langer dan één pagina wakker te blijven.

In de academische wereld is het blijkbaar geaccepteerd gedrag om wetenschappelijke inhoud op ondoordringbare wijze te ontsluiten. Als het te gemakkelijk te volgen is, dan kan het nooit heel slim zijn. Een idee van niks natuurlijk, getuige een eindeloze rij Amerikaanse bestsellers over allerlei interessante, maar ook best ingewikkelde webonderwerpen (ik houd me even bij mijn leest).

Aansluiten bij je doelgroep: ultieme contentmarketing

Yanks hebben die ziekte namelijk veel minder dan wij. Yanks zijn commerciëler dan wij. Vies woord? Niet als je commercie ziet als “je richten op je doelgroep”. Boeken van yanks (niet allemaal joh) lezen weg als een spannend meisjesboek. Neem nou een boek als “A short history of nearly everything” van Bill Bryson. Geloof me als ik zeg dat de materie an sich ingewikkeld is. Neem van me aan, dat je het boek met gemak in een interessante ruk uitleest. Bill snapt heel goed wat wij hier maar niet willen begrijpen: goud blinkt ook zonder dure verpakking. Content werkt zelfs beter, zonder hoogdravendheid.

Neem me mee..

Gelukkig zijn er ook blogs en andere contentproducenten die dat wel snappen. Partijen die niet bezig zijn om hun lezers te overdonderen met hun eloquentie (jahaa, mooi woord hè, slim van mij!), maar wel bezig zijn om hen mee te nemen op avontuur, daarbij zichzelf soms een beetje uit het oog verliezend, maar de lezer des te meer aan de hand nemend.

Die teksten kom ik vooral nog tegen bij individuele bloggers. Het zijn de mensen die van een anekdote een meeslepend drama maken en van een drama een humoristische anekdote. Het zijn de mensen die mij iets leren zonder dat het als een les voelt en die openstaan voor de lessen van hun lezers.

Het is wat ik hier op 42bis graag als uitgangspunt wil nemen en waarvan ik hoop dat het mij lukt. Maar mocht ik toch falen, dan weet ik in elk geval zeker dat ik een poging heb gewaagd, om die lezer (mijn favoriete blogkarakter) de wereld door haar ogen te laten zien, ….met mijn bril.

 

0 Shares:
5 comments

Comments are closed.

Dit artikel is 13.508 keer gelezen