Het weekend lijkt al weer ver achter ons te liggen en de werkweek is weer begonnen. Hoe veel volgers heb je “meegenomen”, de nieuwe week in? Heb je je Twitter tijdlijn geschoond of ben je zelf misschien massaal ontvolgd?
Het weekend lijkt bij traditie Twitteronderhoudstijd te zijn. Twitteraars kijken kritisch naar hun volgers en degenen die zij volgen en halen – al of niet geassisteerd door een gespecialiseerde applicatie of Twittertool – de bezem door hun tijdlijn.

Persoonlijk

Daar is natuurlijk niets mis mee: sterker nog, het is juist aan te bevelen je tijdlijn regelmatig een beetje op te schonen. Maar nu komt het: de verontschuldigingen en emotionele ontboezemingen zijn niet van de lucht, zodra een tweep van mening is, ten onrechte ontvolgd te zijn.

“als jij mij ontvolgt, ontvolg ik jou ook”,
“vaarwel”,
“waarom heb je mij ontvolgd?”

…net of we weer op ‘t schoolplein zijn!
Het mag dan terecht zijn dat je iemand ontvolgt zodra zijn/haar tweets niet meer interessant of relevant voor je zijn (als @DeTwittCoach kan ik daar ook helemaal achter staan), maar waarom maken we er in Nederland zo’n persoonlijke kwestie van?

The American Way

Ik heb heel wat buitenlandse volgers, waaronder Amerikanen. Omdat ik me nogal eens beweeg op internationale netwerken als ecademy, XING en FastPitch volgen de contacten die ik daar heb opgedaan me ook op mijn persoonlijke Twitteraccount. Bekend als de Amerikanen staan om hun zakelijke inslag, doen ze noch kinderachtig, noch mysterieus over hun (ont)volgstrategie: als jij in hun interessegebied past, volgen ze je anders niet. Zij vinden dat jouw tweets (meer)waarde voor ze moeten hebben, anders heeft het geen zin om jou (nog) te volgen. En in tegenstelling tot veel Nederlandse tweeps, voelen ze zich niet geroepen daar uitleg over te geven. Dat is understood. Als Nederlandse voel ik me wel eens geroepen, uitleg te geven. Dan krijg ik vaak als antwoord:

“oh, OK :-)”,

waaruit ik opmaak dat ik me ten onrechte druk heb gemaakt over de gevoelens van de tweep die ik ontvolgde.

Ergens kan ik me wel vinden in die schijnbaar koele, zakelijke manier van (ont)volgen. Ik ken zelfs een aantal – al of niet professionele – Twitteraars, die mijn mening delen en het niet als belediging, maar als een bevrijding opvatten zodra ze weer een 10-tal volgers verliezen. Dat geeft immers weer ruimte voor nieuwe, relevantere volgers.

Relevant

Want laten we eerlijk zijn: wat moet ik als drukke Hagenees met wandelroutes in Limburg, een Chinees restaurant in Rotterdam of een grachtentour door Utrecht? Om maar niet te spreken van al die kortingsacties, -bonnen en -coupons waar ik, hoe goed bedoeld ook, niks mee kan, omdat ik niet shop.

Als ik toch bezig ben: ik ben geen moeder, en ga dat in dit leven ook niet meer worden. Ik hoef daar net zo min voor in therapie als ik behoefte heb aan baby-artikelen, opvoedhulp voor mijn niet-bestaande moeilijk opvoedbare peuter of andere “mama”-gerelateerde diensten en artikelen. Natuurlijk, ik heb heel veel moeders in mijn tijdlijn, maar die volg ik dan ook om hun andere interesses en activiteiten in plaats van om hun moederschap. Gelukkig hebben de meeste (werkende) moeders in mijn tijdlijn ook voor mij interessante dingen te melden.

Ik volg ook tweeps die – op het eerste gezicht – niet direct relevant voor me zijn, maar die mij bekend zijn van LinkedIn of een ander (zakelijk) netwerk. Als ondernemer kun je van elkaar leren. Maar al vind ik die tweep nog zo aardig, als hij of zij alleen reclame tweet en ik me gespamd voel, haak ik af. Even goede vrienden.

Vanwaar toch die persoonlijke belediging als iemand je ontvolgt?

Microblog

Als @DeTwittCoach blijf ik het zeggen: Twitter is in beginsel een microblog. Een blog in 140 karakters. Twitter zei het ooit zelf, vóór ze hun definitie bijstelden naar “informatienetwerk” (maar ja, zo gaat dat als je groot wordt).

Op Blogger en WordPress kun je ook bepaalde blogs, die jou aanspreken, volgen. Of niet. Er wordt niet verwacht dat je dat meldt, of dat je je met een hele toelichting weer afmeldt. Een blogger kan in de statistieken zien wie volgt (of niet meer) en vooral – en vanuit marketingoogpunt interessanter – hoeveel. Maar diezelfde blogger ligt er volgens mij echt niet wakker van als een specifiek persoon besluit zijn/haar blog niet meer te volgen. waarom zouden we er op Twitter dan wel zo’n punt van maken?

Geef toe: je abonneert je op een blog of een tijdschrift omdat het jou aanspreekt. Zodra dat niet langer het geval is, zeg je je abonnement weer op. Die gewoonte kun je ook op Twitter loslaten. Daar kwets je heus niemand mee.

Ontvolgers gebruiken

Misschien is het veel interessanter je bezig te houden met de vraag waarom iemand je ontvolgt dan om je dit persoonlijk aan te trekken. Vraag het – maar dan niet op een emotionele, verongelijkte manier waarbij je de ander wellicht nog onbedoeld een schuldgevoel aanpraat. Gewoon, puur zakelijk: “wat mis je in mijn tweets?”
Met het antwoord kun je iets veranderen – aangenomen dat je het spijtig vond juist die volger uit die specifieke doelgroep te moeten missen. Het is helemaal niet ondenkbaar dat een ontvolger weer bij je terugkomt.

Zodra ik merk dat ik weer veel Engelstalige volgers kwijtraak weet ik ‘t al: dan heb ik weer te veel alleen in het Nederlands getweet, en mijn dagelijkse tweetalige goedemorgenwens is natuurlijk niet voldoende om een internationaal publiek aan me te binden.

Andersom merk ik ook dat ik weer meer (gerichte) volgers krijg zodra ik meer vakinhoudelijk tweet – je kunt je volgersgedrag dus kennelijk enigszins manipuleren. Ach ja, dat is ook een kwestie van marketing, toch?

Vriendschap

Natuurlijk gebeuren er bijzondere dingen op Twitter. Jessica de Kok, alias Kaat Mossel bewees dat als geen ander met haar Twitterveiling. maar er zijn ook mooie verhalen over de allereerste twedding en als we Jeanet Bathoorn mogen geloven, is ook de eerste Twitter-baby al een feit. En samenwerking en krachtenbundeling vinden we al lang niet nieuw meer.

Zo worden er natuurlijk ook bijzondere vriendschappen gesmeed op Twitter. Ik heb zelf een paar heel fijne Twittervrienden. Natuurlijk kan het verdrietig zijn als je door iemand, die je beschouwde als een vriend(in) wordt ontvolgd. maar als je elkaar werkelijk “bevriend” noemt, is het een kleine moeite iemand even te waarschuwen. En daar hoeft de rest van je tijdlijn geen deelgenoot van te zijn.

Gedragsregels

Twitter is een bijzonder, nieuw medium. Zoals voor alle nieuwe dingen geldt dat je er even aan moet wennen, moet onderzoeken hoe het werkt en vooral: wat jij eraan hebt. De een twittert “voor de gezelligheid”, de ander gebruikt Twitter als een “marketingtool”. Eigenlijk is er (nog) geen goed of fout, want daar is het fenomeen eigenlijk nog te vers voor. Gaandeweg ontstaat een hele nieuwe set gedragsregels, speciaal gericht op social media en online netwerken. Gedragsregels, die ons eraan herinneren dat schelden nooit wordt getolereerd, dat het “not done” is om al te veel reclame te zenden, dat iemand kwetsen nooit de bedoeling is, maar ook dat het niet nodig overstuur te raken als iemand je ontvolgt.

We blijven natuurlijk nu eenmaal sociale wezens.

0 Shares:
6 comments
  1. het is inderdaad heel lastig om je er niks van aan te trekken. Ik vind het ook een uitdaging om gewoon te blijven schrijven wat ik zelf wil en me niks aan te trekken van afhakende volgers. Ze nemen me maar zoals ik ben ;-))

  2. Ik heb me nooit druk gemaakt over ontvolgers. Op het moment dat iemand je ontvolgt voeg je geen waarde meer toe aan zijn/haar tijdlijn. Dan is het toch logisch dat die ander een keuze maakt. Het is en blijft je eigen tijdlijn en aangezien we allemaal krap in onze tijd zitten is ontvolgen ook gewoon nodig.

    Enne, de 1e twitterbaby voor mij is Julius, nu 1 jaar oud en zoon van @Gufler en @sonore26. Die werd live tijdens een twitterworkshop geboren, notabene.

Comments are closed.

Dit artikel is 5.968 keer gelezen