Mag ik je digitale handtekening?

Toen mijn vader directeur werd van de Arubaanse Ziektekosten Verzekering (AZV), hadden mijn zusje, mijn moeder en ik geen idee wat dat voor onze familie zou betekenen. Er was op dat moment op Aruba geen algemene ziektekostenverzekering en mijn vader – samen met anderen – stond aan de wieg van de invoering ervan.

Van de ene op de andere dag stond mijn vader dagelijks in de krant, was hij dagelijks terug te zien op het nieuws en hoorden we hem dagelijks op de radio. En geloof me, het was niet allemaal aardig. Sterker nog, naarmate – vooral artsen – zich meer realiseerden dan deze AZV impact zou hebben op hun exorbitante inkomsten, werd de toon steeds grimmiger.

Zo grimmig zelfs, dat mijn vader bedreigd werd door een aantal  artsen die hem beloofden dat ze hem zouden laten lijden als hij ooit op hun operatietafel terecht zou komen. Het was bizar en een beetje eng.

Mijn vader bleef rustig. Mijn moeder, mijn zusje en ik hadden het stukken zwaarder.

Bomen
Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind, legde mijn vader uit toen ik hem eens vroeg hoe hij het uithield. Hij zag de kritiek en ook de grimmige en redelijk dreigende sfeer als part of the job. De andere kant van de negatieve sfeer  waren de mensen die heel blij waren dat ze nu eindelijk verzekerd zouden zijn. En die te pas en te onpas handjes wilden schudden. Het was dus niet allemaal kommer en kwel.

Het internet heeft ruimte gemaakt voor veel meer hoge bomen dan televisie in al die jaren heeft weten voor te brengen. En oké, de bomen zijn misschien minder hoog (zo bekend als Madonna is geen enkele blogger of social media rockstar), maar de micro-bekendheid die het internet je kan brengen heeft een aantal van dezelfde consequenties als bij offline bekendheid.

Iedereen met een goed bezocht weblog heeft er wel eens last van gehad: bezoekers die alleen langskomen om je af te branden. Trolls worden ze ook wel eens genoemd. Het doel van een troll is jou of andere bezoekers boos krijgen en irriteren. En meestal gaat ze dat heel goed af.

Een klein wraakje
Een dergelijke troll was een frequent bezoeker van een forum dat ik ooit eens beheerde. Op elke post had ze iets irritants te zeggen of iets ronduit kwaadaardig. Negeren leverde weinig op en toen ik het echt zat was deed ik iets dat echt not done is in webland: ik veranderde al haar posts naar teksten die ik zelf leuk vond. Overal waar zij iets irritants schreef, veranderde ik de tekst naar: “Xaviera, wat zit je haar leuk.” Of “Jeetje, wat zeg je interessante en slimme dingen zeg.” Toen ik dat een dag of 2 vol had gehouden,verdween deze troll voorgoed van het forum.

Boos
Minder grappig is het wanneer mensen die je online niet kunnen uitstaan, je offline weten te vinden. Zo schreef ik een paar jaar terug een column die werd gepubliceerd in het Parool (online versie). Blijkbaar had ik iemand bijzonder boos gekregen. Want die meneer belde om een uurtje of 3 ‘s nachts mijn tante uit bed en eiste dat ik naar de telefoon zou komen. Natuurlijk woonde ik daar helemaal niet, maar ik stond niet in het telefoonboek en zij wel.

Mijn tante heeft uiteindelijk de telefoon ernaast gelegd en is rustig doorgeslapen. Zelf vond ik het hele incident wel grappig, maar ik moet toegeven dat mijn ouders er minder om konden lachen.

Maar goed. Online aanwezigheid kan leiden tot vervelende bijwerkingen. Tot on- en offline bedreigingen, tot stalkers en mensen die gewoonweg heel vervelend doen. Dat is zo en daar doe je eigenlijk weinig tegen.

Sterker nog, er is maar 1 remedie: het zoveel mogelijk negeren.

Extreem rechts
Maar niet iedereen is daar even goed toe in staat. Ik begeef me al een jaartje of 12 online. Meestal ook nog gewoon onder mijn eigen naam. Ik heb het maar één keer heel even heel erg benauwd gehad. Toen een extreemrechts forum besloot om mijn thuisadres te publiceren, heb ik ze netjes verzocht dat te verwijderen. Dat deden ze niet. Tsja, toen heb ik ook dat maar genegeerd.

Inmiddels heb ik besloten dat het er soms gewoon bijhoort. De meeste reacties die ik van mensen krijg zijn positief en de kansen die zich aandienen had ik in veel gevallen niet gehad zonder het internet. En alles positiefs wint het met gemak van dat kleine beetje negatief. Daarbij zijn de meeste dreigementen loos (álle dreigementen tot nu toe in elk geval). En mensen boos maken kan ik offline ook prima, daar heb ik het internet niet voor nodig.

Dat weet ik al van Twitter
Toch blijft het aan rare gewaarwording. Niet beroemd zijn, maar wel – binnen een beperkte groep uiteraard – bekend zijn door een weblog. Mensen die weten wat je doet, wat je vindt en sinds Twitter, wat je eet. Op een feestje of bijeenkomst iemand die naar je toekomt en zegt: “Hey, jij bent Contentgirl, ik volg jou op Twitter.” Of: “Hey, jij bent van Contentgirls.nl, ik lees jouw blog heel vaak”. Of: “Hey, jij bent van Contentgirls.nl. Ziet er niet uit dat blog!”

Ik weet vaak helemaal niet wat ik moet zeggen. Ik voel me soms een beetje bekeken. Al doe ik dat natuurlijk helemaal zelf. Maar dat neemt niet weg dat wanneer iemand me daar op wijst, ik pas echt begrijp wat de impact is van al die “dingetjes” die ik in stille eenzaamheid (nou ja, ik ben alleen wanneer ik schrijf voor die sites) achter mijn pc doe.   Niet groots en meeslepend als een Obama of zelfs maar als een willekeurige Popstars dropout in de eerste ronde,  maar groot genoeg voor mij als privépersoon om er soms even van op te schrikken.

Soms leuk, soms creepy
Wat is het punt van dit verhaal? Goede vraag. Ik denk dat ik wil zeggen: wanneer je in de openbaarheid treedt op het web, gaat er een wereld voor je open. Een wereld van kansen en leuke mensen. Van uitnodigingen voor leuke bijeenkomsten, tot participatie aan onderzoeken, langs adviseren van deze en gene tot aan leuke nieuwe jobs en klussen. Maar er is ook een andere kant. En die andere kant kan bedreigend zijn, of gewoon onbeschoft. Van mensen die iets van je willen, langs mensen die iets tegen je willen doen tot mensen die hun (negatieve) mening over jou perse aan je willen vertellen.

Het meeste is leuk. Soms is het een beetje creepy. Het is goed om je dat te realiseren.