Soms brengt Stumbelen langs willekeurige websites je zomaar op een nieuw denkspoor. Zo kwam ik tijdens een van die eindeloos lange StumbleUpon-sessies een Facebook-screenshot tegen van een jongen die op Facebook – doorspekt met krachttermen – klaagde over zijn kater. Waarop zijn moeder, die blijkbaar ook op Facebook zat, hem corrigeerde op zijn taalgebruik. Toen hij daarop liet weten een volwassen kerel te zijn, haalde zij zijn vader erbij, die ook overduidelijk niet gecharmeerd was van de taal van zijn zoon.
Dit bracht mij op een eindeloos enge gedachte:
Wat als mijn moeder ook op Facebook en Twitter meelas?
Tijdens allerlei gesprekken over social media policies heb ik – met verschillende partijen – honderduit gediscussieerd over wat werkgevers hun werknemers wel en niet op kunnen leggen en hoe je met dat relatief nieuwe fenomeen (ja toch nog wel hoor, het web is nog jong) om om kunt gaan binnen een zakelijke omgeving. In die gesprekken loop ik altijd over van de stoerigheid: “Ik laat me niet zomaar vertellen wat ik wel en niet mag zeggen en tegen wie.” Stelliger kan ik bijna niet zijn. Ik kijk er trouwens ook redelijk stoer bij (denk ik, want er is zelden een spiegel aanwezig).
Voor mijn baas ben ik dan ook niet bepaald bang. Al volgen collega’s mij en bij mijn huidige baan ook mijn leidinggevende. En bang is dan misschien een groot woord, maar ik ben in elk geval meer dan bereid om de discussie over mijn aanwezigheid op het social web aan te gaan.
Maar zou ik er ook zo in staan als het niet om mijn baas ging, maar om mijn ouders?
Nu is dat op het moment geen realistische angst. Mijn moeder is vooralsnog hardcore digibeet. Ze heeft een eigen minilaptop, maar weet eigenlijk alleen hoe Word werkt. En het is mijn ouders nog steeds niet gelukt om het ding met internet te verbinden. Dat toont dan ook meteen aan dat mijn vader ook niet erg websavvy is.
Als ik wil dat mijn ouders blogs van mijn hand lezen, moet ik ze expliciet naar ze mailen. En ik denk niet dat ze me ooit hebben gegoogled.
But what if?
Maar stel nou dat ze wel gezellig aan het social webben waren? Dat we vrienden waren op Facebook en ze mij volgden op Twitter. Dat ze – net als mijn manager – de keren telden dat ik op Twitter riep: “Proost, ik ga aan de baco”. Of mijn gezellig aangeschoten Twitpics binnenkregen uit leuke staptenten zoals Havana of een andere toko.
Natuurlijk gaan mijn meeste Tweets daar helemaal niet over. Maar het zouden wel de Tweets zijn die mijn ouders – ondanks mijn vergevorderde leeftijd – met veel aandacht zouden lezen.
Wel wat gewend
Ik ben redelijk aanwezig op het social web. Tweet me bij vlagen gek, Facebook naar hartelust en vermaak me er prima. Daarnaast blog ik sinds 2001. Mijn weblog werd vroegah redelijk goed bezocht. Ik wil zeggen dat ik er inmiddels aan gewend ben dat mensen me soms aanspreken op de dingen die ik zeg en publiceer op het web. Toen ik ooit eens werd gebashed op GeenStijl, kreeg ik op mijn kop van mijn toenmalig leidinggevende: of ik dat nooit meer wilde doen (uhm…oké?). Toen ik een keer iets Tweette over mijn bankrekening terwijl ik bij een bank werkte (lang verhaal, vertel ik nog wel eens), ging een directeur van het bedrijf uit zijn dak en werd ik op het matje geroepen. Toen ik eens een review schreef van een formulier van het bedrijf waar ik werkte, kreeg ik compliance aan de lijn. Ik ben het dus wel gewend.
Maar het kamertje van de directeur is iets heel anders dan een potentiële gespannen stilte tijdens het kerstdiner.
Ondanks mijn stoere praat op andere momenten, weet ik niet of ik in het aangezicht van pa en ma net zo tof zou zijn. Ik weet ook niet zeker of het nodig zou zijn overigens, maar dat weet je nooit met ouders. Die vinden namelijk hele andere dingen onacceptabel dan directeuren. En het is ook niet zo dat ik nou zo’n geheim leven heb, maar ik bespreek nou ook weer niet alles met ze (mijn ouders wonen overigens ook niet in Nederland).
Ik heb dus echt geen idee hoe ik er dan in zou staan.
En jij? Volgen jouw ouders je online? Maak dat dat je je anders gaat gedragen? En wat telt meer: de baas of de ouders?
4 comments
Ja, ik kan me er wel iets bij voorstellen bij deze angst. Maar mijn vader en moeder zijn enthousiaste volgers van mijn tweets. Ze zitten niet op twitter, maar ze weten mijn tweets goed te vinden en kijken zeker wekelijks wat ik nu weer beleefd heb.
En of ik dat vervelend vind? Nee. Ik schrijf sowieso niets waarvoor ik me zou moeten schamen. Ik vind het juist wel handig dat ze meelezen. Als ik ze dan weer eens bel is het altijd leuke input voor gesprekken, en foto's uit de tweets voegen weer extra dimensie toe aan dit soort gesprekken.
Mijn baas en collega's zitten wel op Twitter. Daarvoor geldt hetzelfde eigenlijk. Het is een leuk ingang voor gesprekken, leven naast het werk.
Ouders kijken en lezen mee, maar de stortvloed aan informatie vinden ze zo groot dat ze het meeste niet meekrijgen ;) – ze hebben last van #filterfailure. Die ene keer dat ze kritiek hebben is wel te overleven.
Mijn moeder leest af en toe mijn blog en dat belet me wel eens om iets te schrijven uit respect voor haar. Ik merk steeds meer dat mensen die ik persoonlijk ken alles lezen terwijl ze dat nooit online laten merken. Jammer eigenlijk.
Mijn ouders volgen mij niet, maar mijn schoonvader wel. Ik heb best wel even getwijfeld toen hij mij toevoegde op messenger een paar jaar geleden. Inmiddels wel eraan gewend. En waarschijnlijk is het voor hem de beste manier om van ons reilen en zeilen op de hoogte te blijven :-$
Comments are closed.