Maandag was de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal op het WK voetbal 2010. Ik twitterde toen een foto van onze TV die uitstond. Een redelijk unieke foto in Nederland, zo becommentarieerde ik de foto.

SMS

Slechts enkele minuten later kreeg ik een SMS-je van mijn zus: “Nee hoor, hier staat hij ook uit. Zit lekker in de zon een boek te lezen.” Mijn zus zit niet op twitter dus hoe was de route dan? Wel dat liep zo: mijn zus heeft onlangs een iPod touch gekregen. Dochterlief (die wel op twitter zit) vond dat een handig apparaat om zo af en toe haar twitter-stroom te kunnen bekijken dus ze kaapte haar moeder’s iPod touch. Nu is de discussie dus:
Dochter: “Hé, je spiekt op mijn twitter!”
Moeder: “Ja, op mijn iPod!”
Goed, de privacy perikelen vechten ze daar zelf maar uit; ik leun richting mijn zus. A. omdat dat veiliger is en B. omdat haar verboden wordt om een twitter account te nemen door haar kinderen. De onderdrukten krijgen al snel mijn stem.

route

De route was dus: twitter-stroom van mijn nicht – gelezen op de iPod van mijn zus door mijn zus – die weer SMSte naar mijn telefoon.

dagelijks communicatieverkeer

Toen ik het hier net met @bwaw over had raakten we aan het nadenken over het feit dat twitter zich enorm in het dagelijks communicatieverkeer heeft ingewerkt. Zelfs mijn vader, zelf (nog) geen twitteraar, kijkt regelmatig even op mijn twitter-pagina om te kijken of ik nog iets interessants te melden heb. Twitter als teken van leven.

nut

En daarmee ben ik bij het nut van twitter. Een discussie die menig scepticus bekort met, “Wat een onzin, wie kan het nou wat schelen dat je staat af te wassen?” Behalve dat je je geroepen zou kunnen voelen om even een theedoek te pakken begin ik steeds meer het nut van twitter in een breder spectrum te zetten. Eerst behoorde ik tot die sceptici. Nu voel ik een lichte paniek wanneer twitter zijn walvis laat zien. Een paniek alleen te onderdrukken met een bijna onmenselijke hoeveelheid gezond verstand. Wat blijkt: Twitter voorziet in een behoefte. De behoefte aan je omgeving te laten weten dat je er bent. Deze behoefte is inherent aan een sociaal wezen, “Hier ben ik, communiceer met mij!”

goede oude tijd

Een paar jaar geleden was twitter er nog niet of nauwelijks maar dat is nog geen reden om aan het bestaansrecht van twitter te twijfelen. Goed, vroeger was natuurlijk alles veel beter, dat weet ik ook wel, maar sommige nieuwerwetse vindingen zijn best nuttig.

multifunctioneel

Zo kan ik via twitter iemand een hart onder de riem steken; een snel advies geven; een nieuw idee aandoen; mijn hart luchten; woede uiten; een discussie voeren. En dat met mensen aan de andere kant van de wereld maar ook heel dichtbij. Twitter is multifunctioneel.

oppervlakkig

Maar dat is allemaal oppervlakkig bestaansrecht. Daar heb je een scepticus niet mee. Maar ook een scepticus zal moeten erkennen dat communicatie in de wereld vrijwel uitsluitend nog digitaal plaats vindt. Het edele pen-en-papier werk is vrijwel uitgestorven. Wil je iemand iets meedelen dan is de kans dat je dat via een digitaal kanaal doet vrijwel 100%. De digitale wereld dus. Om nu die scepticus ervan te overtuigen dat in deze nieuwe wereld twitter een belangrijke plaats inneemt, het volgende argument.

Descartes

Toen Descartes in 1637 de woorden “Je pense donc je suis” noteerde waren de gevederde pen, het geschepte papier en de drukpers de modernste methoden om zijn gedachten te registreren en te verspreiden. In eerste instantie in het Frans omdat hij daar lokaal de meeste impact mee maakte maar later (1644) in het Latijn (Cogito ergo sum) omdat dat de gemeenschappelijke taal van zijn vakbroeders was. Pamfletten en essays waren de manier om snel een idee te verspreiden. Je voelt het natuurlijk al aankomen maar een scepticus moet langzaam verleid worden dus ik voeg er nog een paar zinnen aan toe, alvorens de daverende slotzin de scepticus overdonderd en geslecht ter knie doet zijgen.

catalogus

Het feit dat Descartes zijn stelling in het Latijn vertaalde geeft al aan dat zijn bereik groter was dan we nu wel eens denken. Niet Franstalige wetenschappers moesten zijn stelling ook horen. En dat gebeurde ook. Ook toen was er al een levendige uitwisseling van ideeën die grensoverschrijdend was. De post rinkelde drie of vier keer per dag aan de brievenbus en de kans dat de ‘laatste van Descartes’ daarbij zat was best groot. Mits je tot de waarderende intelligentsia behoorde natuurlijk. Anders was het gewoon de catalogus van de 17de eeuwse IKEA (enige artistieke vrijheid: de eerste postordercatalogus liet nog tot 1744 op zich wachten).

slotzin

Goed die daverende slotzin dan: twitter heeft een revolutie in ons cognitief communiceren teweeg gebracht waardoor we nu onze ideeën kunnen vastleggen, delen en tevens kunnen verfijnen dankzij directe kritiek dan wel aanvulling van derden.

afwas

Zo als dat geen daverende slotzin is waarmee iedere scepticus de mond is gesnoerd, dan weet ik het ook niet meer. Toch klinkt “Je pense donc je suis” aanzienlijk pakkender. Maar – hoewel geen Descartes waardig – mijn pamflet is geschreven, een stelling is geponeerd; aan derden om daar aan te tornen. Ik ga weer aan de afwas.

0 Shares:
6 comments
  1. "De behoefte aan je omgeving te laten weten dat je er bent. Deze behoefte is inherent aan een sociaal wezen, “Hier ben ik, communiceer met mij!”

    Dat is dus precies de reden dat ik niet (meer) twitter. Ik heb die behoefte helemaal niet. Ik ben bescheiden genoeg om me te realiseren dat vrijwel niemand zit te wachten op mijn zieleroerselen. Of dat ik het weer vandaag zo lekker vind, Laura het zeilmeisje haar wereldreis van harte gun of een veel te duur en flauw pistoletje heb genuttigd @brasserie hermes bij het Sloterdijk station. Ik lijd gelukkig niet aan deze digitale exhibitionistische zelfbevlekking.

    En ik heb het dus geprobeerd. Afgelopen zomer op aandringen van een collega. Ik ging wat beroemde mensen volgen, collega's en vakbroeders. Maar de hoeveelheid non-info die mijn Tweet Deck overspoelde was overweldigend. En woog wat mij betreft niet op tegen de incidentele wél interessante opmerking of verwijzing naar een aardig artikel op een of andere buitenlandse site. Minimaal 90% was eerste klas infantiele trash.

    Het zou heel veel mensen sieren om zichzelf een stuk minder belangrijk te vinden en hun oneindige gedachtendiarree voor zich te houden. Sorry, maar voor de meesten van jullie geldt: jullie zijn helemaal niet zo interessant.

    Of zoals Jack Nicholson het zo mooi verwoordde tegen Michelle Pfeiffer in 'Wolf': 'You know, I think I understand what you're like now. You're very beautiful and you think men are only interested in you because you're beautiful, but you want them to be interested in you because you're you. The problem is, aside from all that beauty, you're not very interesting. You're rude, you're hostile, you're sullen, you're withdrawn. I know you want someone to look past all that at the real person underneath but the only reason anyone would bother to look past all that is because you're beautful. Ironic, isn't it? In an odd way you're your own problem.'

    1. Natuurlijk zijn wij niet interessant. Ik durf zelfs zo ver te gaan dat het leven niet echt interessant is. Maar om een andere grootheid te parafraseren (John Cleese): we're stuck with it, I suppose.

      Dat Twitter jou is tegengevallen is jammer maar om het af te doen als nutteloos gebabbel betekent ook dat je er niet hebt uitgehaald wat er uit te halen valt. Als voorbeeld: afgelopen week Twitterde iemand dat zijn vouwfiets gestolen was. Laten wij nou nog een vouwfiets in de schuur hebben staan die niets stond te doen dus mijn partner maakt die persoon blij door te tweeten dat hij die fiets mocht hebben. Wat bleek tijdens het kopje thee wat daar uit volgde: deze persoon en ik kregen een gesprek over zeer esoterische, diepgaande zaken en wij bleken zeer inspirerende filosofische gesprekspartners in elkaar gevonden te hebben. Dankzij Twitter en dankzij de schijnbaar loze opmerking "Mijn fiets is gestolen". Ook hebben wij dankzij Twitter veel nieuwe mensen leren kennen die de meerwaarde van Twitter aantonen.

      Het gaat er dus helemaal niet om dat we onszelf belangrijk vinden, ik denk dat je je daarin enorm vergist. En ik vind het ook nogal bot om ons, diegene die wel baat vinden bij Twitter, af te doen als zelfingenomen mensen op basis van jouw beperkte ervaring. Misschien is de hoeveelheid non-info in jouw tweetdeck een functie van de mensen die je volgde. Voor Twitter geldt namelijk hetzelfde als in het echte leven: kies je vrienden zorgvuldig.

      Henk

Comments are closed.

Dit artikel is 2.995 keer gelezen