Flamewar

Van een willekeurig rondje internet wordt niemand vrolijk. De reageerders op nieuws- en opiniesites laten de mens op haar slechtst zien. Wij mensen (en dan focus ik me op de Nederlanders in het bijzonder) zijn kortzichtig, hebben geen respect voor andermans mening, blijven maar doorhameren op ons eigen gelijk en bewijzen de wet van Godwin keer op keer.  Waarom doen we dit?

Iedereen hier is aardig!

In 1996  deed ik ‘het’ voor het eerst. Google bestond niet, zoeken was lastig. Een kennis van me vertelde me over de telefoon welk adres ik in moest typen in de adresbalk van Netscape, ik schreef dat op een blaadje en hing vervolgens op. Ik had de telefoonlijn immers nodig om te internetten. Na een paar minuten was de pagina geladen en bevond ik me in een chatroom. Gevat typte ik “hello world” en iedereen deed aardig tegen me. Vanaf dat moment was ik verliefd. Niet eerder had ik met zulke verschillende mensen over zulke uiteenlopende onderwerpen gekwebbeld. Zelfs na mijn eerste flamewar knapte ik niet af op mijn nieuwe liefde.

Laagdrempelig

In den beginne zat niet iedere boerenlul op internet. We waren een elite. Mede daarom hing er een gemoedelijke sfeer, simpelweg het feit dat je wist wat internet was én online wist te komen, was voldoende om okay bevonden te worden. Internet werd echter toegankelijker en het aantal internetters nam flink toe. Het was niet meer ‘knap’ om te internetten, iedereen kon inmiddels online komen. Reacties plaatsen was niet meer een bijzondere happening, maar normaal.  Mensen die nooit gehoord werden konden nu uitgebreid uitleggen wat er allemaal mis was met de wereld, de politiek en de mensheid. En ze werden gehoord. Er werd op ze gereageerd. Ze werden uitgelachen, verketterd, belachelijk gemaakt, mensen probeerden hen te overtuigen met tegenargumenten maar het belangrijkste van alles; ze kregen bijval. Dús gelijk en wie dat niet vind kan doodvallen.

“Dat doe je in het echt toch ook niet!”

Vaak word internet vergeleken met de echte wereld. Gedrag wat mensen op internet vertonen, vertonen ze haast zelden in real life. Internetgedrag en real life gedrag kan je echter niet met elkaar vergelijken. Internet is een andere wereld, een parallel universum waar je kunt zijn wie je wilt zijn, zonder nuances aan te brengen of rekenschap af te leggen. Als het te heet onder je voeten wordt, kun je immers snel flamen dat jij wél een leven hebt om vervolgens gehaast je browser te sluiten en je compleet onbewust te zijn van hoezeer je je gesprekspartner(s) hebt gekwetst, opgefokt, vernederd of aan het huilen gemaakt. Niets is makkelijker en verleidelijker dan anoniem schelden.

Waarom?

Maar waarom doen we dit? Waarom kan de internetwereld zo genadeloos hard zijn? Dat antwoord is vrij simpel; mensen kunnen niet omgaan met de absolute vrijheid die internet ze schijnt te bieden. In de echte wereld moet je continu rekenschap afleggen en dingen doen omdat het zo hoort. Vooral in Nederland waar we veel wetten en regels hebben, passen we ons de hele dag door aan aan de wereld om ons heen. Die sociale en juridische druk voelen we op internet veel minder, niemand kan ons immers zien en afkeurend aankijken. Lettertjes op een scherm zijn een stuk minder concreet dan een persoon van vlees en bloed die voor ons staan. In de echte wereld kan je het moeilijk vinden om je mening te geven omdat je bang bent dat mensen je uit zullen lachen, op internet vind je altijd wel een medestander en als iemand je commentaar geeft, geef je gewoon virtueel een grote bek.

Het gevolg? Dingen die je hardop niet uit durft te spreken, typ je in de veiligheid van je eigen huis op het wereld wijde web. Je hoeft immers niet bang te zijn dat iemand je een klap tegen je hoofd geeft of aan je moeder vertelt wat je hebt gedaan.

Is er nog hoop?

Natuurlijk is er nog hoop! Internet is niet alleen lelijk, ook heel erg mooi. Maar daar schrijf ik de volgende keer over.

0 Shares:
6 comments
  1. Feest van herkenning voor deze bijna bejaarde (1973). Gelukkig is er nog hoop, zoals je zelf ook voorspelt in de laatste regels.

    Twitter: leer je aspecten van (bekende) mensen mee kennen die je nog niet wist.

    Goeie sites – zoals deze – die positiviteit in de regel laten prevaleren boven negativiteit.

    Communities die elkaar helpen.

    Enzo nog meer rozengeur en … well, you know what I mean.

    Uiteindelijk is internet een afspiegeling van 'de mens', en in tegenstelling tot de vorming van 'een maatschappij' (of een land / economie / etc.) bestaat de kans dat we online wat sneller als 'soort' determineerbaar worden. Gok ik. Als niet-antropoloog.

    Nu maar hopen dat dat goed afloopt… ;-)

Comments are closed.

Dit artikel is 3.072 keer gelezen