listenIk staar naar een leeg tekstveld in Google docs. Al een poosje heb ik moeite met onderwerpen bedenken voor het Contentgirls blog. Het is nog geen writer’s block maar er is een soort leegte in mijn hoofd als het gaat om technologische vernieuwingen en de impact die zij hebben op ons leven. Het lijkt als of de ontwikkelingen mij even niet meer motiveren.

on-stilte

Terwijl ik staar naar het wit op het scherm vult muziek uit iTunes de on-stilte van een ochtend die op gang komt. Schoolbrengers en -gebrachten joelen, aannemers laden luidruchtig uit, honden blaffen uitgelaten. De normale geluiden die mij als ik schrijf irriteren en dus worden gemaskeerd met vertrouwde muziek. Muziek geselecteerd op bij-elkaar-passendheid door de Genius functie van iTunes.

Abba

Gisteravond hebben we de hele avond TV gekeken. We hadden al een paar avonden niet meer gekeken en dus was er genoeg ongezien materiaal in de lijst van vaste programma’s die automatisch wordt ge-download. Zondag hebben we de hele avond naar de ‘radio’ geluisterd. BBC radio 2 zond een concert uit vanuit Hyde Park in London. Het was het ‘Thank you for the music’ concert. Een concert ter ere van de muziek van Bjorn en Bennie. Je weet wel, van Abba. Radio? We hebben niet eens een radio. Het programma werd live ‘uitgezonden’ op Internet. De kwaliteit was perfect. Geen haperingen, geen ruis. Na vijf minuten vergaten we gewoon dat we naar een computer zaten te luisteren.

te lui

Gistermiddag had ik nog even e-mail contact met iemand die ik snel wilde antwoorden maar ik zat lekker achter in de tuin een pijpje te roken en was te lui om naar een computer te lopen. En waarom zou ik. Vanaf de telefoon kan ik prima een e-mailtje schrijven en versturen. Met of zonder WiFi.

boswandeling

Over die telefoon gesproken. Twee weken geleden heb ik die nog gebruikt om een videootje te maken. Tijdens de boswandeling ‘s ochtends zet ik wel eens wat gedachten op video die ik dan ‘The dog walk‘ noem en op mijn kanaal op YouTube zet.

lijstje

Moet ik nog doorgaan? Want ik kan nog vele dingen opnoemen die we nu dagelijks (kunnen) doen waar we 10 jaar, zelfs 5 jaar geleden alleen van konden dromen. En nu we ze kunnen vinden we het heel normaal. De mens past zich namelijk erg snel aan. Maar het lijstje is nu wel heel indrukwekkend: Een gratis online tekstverwerker (Google docs) helpt mij teksten te publiceren op een wereldwijd leesbaar platform (Blogs) terwijl er zorgvuldig door de computer gekozen muziek speelt (iTunes). De TV en radio worden gevoed door een koperdraadje (Internet). Gevoed met materiaal wat ik zelf zou kunnen produceren als ik het talent had (YouTube, podcasts et al).

kapstok

In rap tempo is onze wereld veranderd. Satelieten, communicatie, data. Het zijn de drie componenten die de kapstok vormen waar we met z’n allen onze gadgets aan hangen. Die kapstok wordt steeds beter en de gadgets net zo. Maar een gadget moet wel heel revolutionair zijn wil ik er nog opgewonden van raken. Een camera in de iPod Nano? Prachtig maar het lag volledig in de lijn der verwachting. Een 8 Mp camera in de Nokia N86? Waarom geen 12 Mp? En wat is het nut van 8 miljoen pixels als je een objectief hebt wat al moeite heeft het licht in 2 miljoen pixels te vangen?

galerij

Is het tijd voor een adempauze? Even pas op de plaats wat vernieuwing betreft en even inventariseren wat we allemaal al hebben. Het is allemaal zo snel gegaan dat we zonder het te beseffen dagelijks gebruik maken van technologie die zo wonderlijk is, zo inventief, zo doordacht dat we niet eens door hebben dat we ze gebruiken. Misschien moeten we even een stapje terug nemen en even van een afstand de galerij overzien. Even een totaalbeeld van vormen en kleuren. Even op het bankje in het midden van de zaal gaan zitten en een rondgaande blik werpen op dat wat er hangt.

kansloos

iTunes start de volgende song. David Gray zingt “My oh my, you know, it just don’t stop.” Verrek, is die Genius functie in iTunes nou al zo intelligent dat via Google docs de link wordt gelegd met wat ik typ? Die adempauze, weet je, vergeet het maar. Stilstaan is voor losers, ouwe lullen die het niet bij kunnen houden. Mijn moeder heeft voor haar verjaardag een iPod touch gekregen van mijn vader; zijn idee! En blij dat ze er mee is (terecht!). “Kan ik lekker op de bank Internetten.” Moet ik het met mijn prille 42 jaar dan al opgeven? Nee dus. Kom maar op met die computer op lichtsnelheid, die iPod met mind control en die miniatuur projector die 1080p HD video direct op mijn netvlies projecteert. De mens is een wezen verslaafd aan voortgaan. En verslaving kun je alleen genezen als de patiënt het zelf wil. Kansloos.

0 Shares:
Dit artikel is 2.298 keer gelezen