Webredacteur, contentinvoerder, pizzabakker

Beginnend webredacteur of contentinvoerder. Zo kan je me noemen, maar ik voel me voorlopig steeds meer een pizzabakker. Geen Napolitaanse meester, maar een Hollandse Mario die zijn pizza’s verkoopt waar hij ze verkopen kan. Met de boemeltrein het land door om in een plaatselijke bedrijfskantine neer te strijken. Deeg rollen mag ik nog niet vaak. Ik krijg mijn pizza´s al voorgebakken van de supermarkt om de hoek. Die van de goedkoopste, zeker niet de lekkerste. Echter met genoeg calorieën, dus hij vult.

Iedere keer verheugt deze romanticus zich toch vergeefs op de voorgestelde vrije hand. Ruimte voor eigen ingrediënten. Het vreugdesprongetje is immer voorbarig. De uitgerekte natuur mag ik niet in. Zelf rucola plukken, tomaten drogen, olijven persen en buffels melken blijkt een utopie. Mijn wapens voor iedere dag zijn nu een blik ananas, een fles ketchup en een ondefinieerbare vorm aan imitatiekaas. “Zo voorzien we in ieder geval in de honger van het volk” zegt de man van boven. In de honger ja, maar smaakvol is het niet.

Iedere pizza, vers van de super, is nu al belegd met plakjes en blokjes zwijn. Redenen voor bezwaar. Redenen voor interactie. Redenen uit diverse hoek. Van veganisten, moslims en joden. Allen verbroederd door hetzelfde wantrouwen. “Straks zit er ook varkensvlees in mijn pasta. Of erger nog in mijn yoghurt.” Derhalve ook nimmer de ketchup en de ananas ver buiten handbereik. De manier om het volk zoet te houden! Ik kan echter spuiten en fruitig beleggen wat ik wil, ik krijg op zeker meerdere bestellingen terug.

Ik weet het, het klinkt wat vaag. Doch da´s logisch met als huidige standplaats politiek Den Haag. Toch nog een vrijbrief om te verzanden in wollig taalgebruik en vreemde metaforen. En dan is het bakken van smakeloze pizza’s zo vies nog niet.