Sleeping with the enemy

Al ver voor het bestaan van het internet waren ze als water en vuur, kat en muis of, zo je wilt, man en vrouw. Ze spreken elkaars taal niet, ze begrijpen elkaars behoeften niet, ze zien elkaars sterke kanten niet, ze kunnen niet mét, maar ook niet zonder elkaar. Ik heb het natuurlijk over de dichter en de analyticus, de kunstenaar en de wetenschapper: de alpha en de bèta. Of, in het hier en nu: de webschrijver en de IT’er. Twee volkomen verschillende diersoorten.

Even voor de duidelijkheid: zelf ben ik webschrijver en ook in alle andere opzichten alpha. Toch heb ik me weten te omringen met techneuten en sinds een halfjaar woon ik zelfs met eentje samen. Wij gaan samen slapen en we staan samen op en tot nu toe gaat dat prima, alhoewel hij me soms aankijkt alsof ik in geheime toverformules spreek en ik dan weer terugkijk van nou zeg, de pot verwijt de ketel. 

Deze twee totaal verschillende diersoorten die IT’ers en webschrijvers dus zijn, moeten vaak wel uit hetzelfde watertje drinken. Ze wonen misschien niet allemaal onder hetzelfde dak, zoals wij doen, maar ze delen wel een werkgever en ze zijn verantwoordelijk voor dezelfde website. Weliswaar voor verschillende stukken van de website, maar tekst en techniek zijn nauwer met elkaar verweven dan op het eerste gezicht lijkt. En dat geeft problemen.

Knippen en plakken

Ik heb bij een grote organisatie gewerkt waar er demonstratief een schot was geplaatst tussen de IT-beheerafdeling en de webredactie. Eromheen lopen voor een praatje of overlegje deed je als webredacteur absoluut niet. Hooguit stuurde je zo nu en dan een mailtje om uit te leggen waar je welke tekst wilde hebben en dat ze je werk moesten knippen en plakken en dus NIET overtiepen zoals de vorige keer met die dt-fout!!!

Nu moet ik er bij vertellen – maar dat had je misschien al begrepen – dat de webredacteuren bij die organisatie zelf niet rechtstreeks in het cms mochten werken. IT’ers bouwden niet alleen modules en formulieren en deden andere ingewikkelde dingen die ze (echt) goed kunnen, ze voerden ook de teksten in waar wij op hadden zitten ploeteren en dat deden ze minder goed. Vaak leidde dat tot rare zinsconstructies, teksten op plekken waar ze niet hoorden, onbegrijpelijke instructies en soms volkomen verknipte artikelen. Frustratie alom en beide afdelingen kwamen bepaald niet nader tot elkaar. Het was soms maar goed dat dat schot er stond, anders waren er waarschijnlijk gewonden gevallen.

Nu werk ik op de internetafdeling van een bank en daar is het anders geregeld. Ook hier voeren de webschrijvers niet zelf hun teksten in het cms in. Dat doen de beheerders, die ook verantwoordelijk zijn voor de bewaking van het visueel ontwerp, een gedeelte van het interactieontwerp, het up-to-date houden van de website en het beheer van de interne zoekmachine. De beheerders en de webredacteuren maken deel uit van hetzelfde team en dat werkt verrassend efficiënt. Het verhoogt bovendien de kwaliteit van de website. Je schrijft namelijk als redacteur niet in je eentje een artikel, je maakt samen met een beheerder een internetpagina die in zijn geheel klopt als een bus.

Welverdiende boks

Daarbij zorg je samen dat de teksten goed op de pagina’s verschijnen, maar ook dat het kruimelpad logisch is, de afbeelding op de tekst is afgestemd, er goede keywords en descriptions zijn toegevoegd en de flow naar de volgende pagina’s in orde is. Als een van jouw briljante kopjes van de regel valt, puzzel je samen met de beheerder net zo lang tot hij wel past en geef je elkaar een welverdiende boks als dat is gelukt.

Heel prettig werken dus, maar ook bij dit bedrijf is het niet een en al geluk en zaligheid als het om de samenwerking tussen het webteam en de IT-afdeling gaat. Want de techneuten die verantwoordelijk zijn voor het onderhoud en het bouwen van de systemen, zitten nog steeds fysiek ergens anders. En dit keer niet achter een schot op dezelfde verdieping, maar in een heel ander gebouw in een heel andere stad. (Waar ze ook nog praten met een gek accent.)

Dat betekent dat er als er een systeem platgaat, er plotseling een waarschuwingstekst op de website kan verschijnen waarvan je als webschrijver kromme tenen en tranen in je ogen krijgt. Of dat als je eens iets raars in een formulierveld tiept, er een foutmelding in beeld floept die zo streng is dat je spontaan in de houding springt. Dat wil zeggen, als er niet iets staat als: “Code 7836. Neem contact op met de beheerder.” Beheerder? Wie is de beheerder? Ik ben toch klant bij een bank?

Impact

Dit alles komt natuurlijk niet doordat de IT-afdeling in een andere stad werkt dan het webteam of doordat de IT’ers een gek accent hebben. Maar wel doordat er weinig communicatie en begrip is tussen IT en content. Doordat de schrijvers en de beheerders niet precies weten welke foutmeldingen er in de krochten van het systeem verborgen zitten en doordat IT’ers in een situatie van nood en paniek een tekstje inkloppen, zonder na te denken over de impact van die paar regels op de klanten.

Afijn, waar wil ik naartoe met dit verhaal? IT’ers zijn hele rare mensen, zoveel moge duidelijk zijn. Maar ze zijn ook vaak erg aardig en grappig, zeker als je van nerdy humor houdt. Bovendien maken ze de meest fantastische dingen waar wij als internetverslaafden iedere dag met veel plezier gebruik van maken. Als webschrijver ben je erbij gebaat op goede voet te komen en te blijven met de IT’ers. Dan kun je die fantastische dingen die ze maken voorzien van heldere en foutloze teksten, waardoor de ervaring voor de eindgebruiker nog beter is.

Tegen IT’ers die dit lezen zou ik willen zeggen: wij webschrijvers zijn over het algemeen niet zo dom als we eruit zien. Oké, we waren vroeger op school niet zo goed in breuken, maar we bloggen al sinds mensenheugenis, de meesten van ons spreken daardoor een aardig woordje html, we hebben ons verdiept in SEO en als we heel diep nadenken kunnen we de meeste interactiedesigns wel doorgronden. Laat ons toe in jullie domein van nullen en enen en je zult zien dat wij met heldere taal écht iets kunnen toevoegen.

Samenwerking

Voor wie het nog niet duidelijk was: ik wil met dit artikel graag pleiten voor vrede tussen de webredacteuren en de IT’ers. En niet alleen voor vrede, maar vooral voor samenwerking. Ik weet het, dit klinkt enorm Sesamstraat. Maar ik ben ervan overtuigd dat als we elkaar aanvullen en ondersteunen in plaats van elkaar zoveel mogelijk irriteren en voor de voeten lopen, we kunnen komen tot betere websites en mooiere internetoplossingen dan we tot nu toe hebben laten zien.