Ik heb onlangs een netwerkschijf gekocht. Het is een tera-byte schijf met een netwerk aansluiting en een beetje software zodat de schijf kan functioneren als een mini-bestands-server. Ideaal voor het opslaan van backups en het streamen van audio en video naar waar dan ook in huis. En dat is precies wat ik aan het doen ben, of liever gezegd de kudde Macs aan het doen zijn. De verschillende Macs zijn hun data naar de netwerkschijf aan het pompen. Een goeie stress-test voor de schijf.
Opslokken
Al deze bytes die zo door het huis vliegen – het zij gevangen door een kabeltje, het zij vrij door de lucht – zetten mij aan het denken over data portability in de huiselijke kring. Data portability is een heet hangijzer op dat grote netwerk in de boze buitenwereld. Het is, of liever het gebrek er aan, is een gevolg van de grote hoeveelheid sociale netwerken die overal als paddestoelen uit de grond schieten. Gulzig slokken deze netwerken je data op. Data in de breedste zin van het woord. Niet alleen je in-log gegevens, huisadres, telefoonnummer en je kredietkaart gegevens maar ook je vriendenbestand, je foto’s, je video’s en alle textuele uitspattingen die je wilt delen met de wereld. Al deze data wordt bewaard binnen de grenzen van dit sociale netwerk. En dat is waar het blijft ook. Dat is een probleem.
Silo
Zou je ooit willen verhuizen naar een ander sociaal netwerk of er nog een paar bij willen dan kom je in de problemen. Sociale netwerken opereren in bijna alle gevallen als een silo. Een opslagplaats waar de data onvermurwbaar blijft waar je het hebt opgeslagen. Met data portability wordt bedoeld dat je vrij deze data kunt transporteren van de ene virtuele silo naar de andere.
Op een thuis netwerk heb je dat soort problemen niet gelukkig. Toch? Betekent het feit dat onze computers vrijelijk hun data over en weer staan te pompen dat we geen data portability issues hebben?
Gelukkig wel – waar zouden sacherijnige ouwe bloggers tenslotte zijn zonder issues! Het hangt er namelijk van af wat je beschouwd silo. Ik beschouw ieder medium waar digitale informatie op staat als opslagplaats voor willekeurige bits waar alleen een geschikt apparaat een touw aan vast kan knopen, een silo dus. In die zin zijn dus alle dragers van digitale informatie silo’s die hun inhoud alleen prijsgeven als je het ze op de juiste manier vraagt.
Commercie
Dat is belachelijk. De enige reden van bestaan voor deze silo’s is natuurlijk commercie. Ik zeg “natuurlijk” omdat commercie bijna altijd de reden is voor belachelijke situaties in onze wereld. Er is geen technische reden waarom Playstation 2 spellen op een medium staan dat op een DVD lijkt maar er geen is. Als je puur naar de bits kijkt zou je een Playstation 2 spel gewoon op de server moeten kunnen zetten en oproepen als je even zin hebt om rel te schoppen in San Andreas. Sony en de spelontwikkelaars hebben daar echter geen zin in omdat er dan geen bezwaren, behalve morele, meer zijn om het spel op het Internet ook te delen. Helaas schatten de meeste bedrijven het morele geweten van hun klanten vrij laag in.
“In de gaten houden”
Een tweede voordeel van silo-vorming is dat een bedrijf producten kan koppelen aan die silo. Waarom één standaard wanneer je zoveel meer geld kan verdienen aan verschillende standaarden? Wederom de Playstation 2 als voorbeeld: om de voortgang in een spel bij te houden gebruikt de Playstation 2 een geheugenkaart. In essentie is deze geheugenkaart niet anders dan een SD kaartje of een USB stick. De Playstation 2 heeft zelfs twee USB poorten. Dus kun je een USB stickje als opslag medium gebruiken? Natuurlijk niet! Daarvoor moet je een speciaal voor de Playstation 2 geproduceerde geheugen module kopen. Op deze manier kan Sony in de gaten houden waar het geld voor hun platform heen gaat. “In de gaten houden” is hier een eufemisme voor “dure licenties verkopen aan derden”.
Dus alle opslagmedia in huis dragen enen en nullen: CD’s, DVD’s, geheugenkaartjes, hardeschijven, iPods et cetera. Echter deze enen en nullen zijn onlosmakelijk gebonden aan de silo waar ze voor bedoeld zijn. Er is geen sprake van data portability of slechts van onwillige verplaatsing van een deel van de data als de gebruiker de weg weet in het digitale oerwoud. Wederom een eufemisme, deze keer voor “het systeem hacken”.
Weg met de Silo
Gaat dit veranderen? Ik denk het wel. Het is al aan veranderen. Toen Amazon op de markt kwam met DRM vrije muziek kon Apple niet achter blijven. Apple heeft de iPod-iTunes silo losgelaten. Facebook is langzaam delen van het netwerk aan het openen en als ze onlangs niet zo’n enorme PR blunder hadden begaan met hun nieuwe (naar bleek, tijdelijke) Terms Of Service, was het sommigen misschien nog opgevallen ook. Steeds meer software draait in de browser en geeft geen drol om het Operating Sytem waar deze browser op draait. Geen silo’s meer. Windows draait op Macs en sinds kort draait OS X ook op PC laptops al moet je er nog een beetje voor rommelen. Hoewel zowel Microsoft als Apple niet blij zijn met deze situatie zullen ze toch moeten wennen aan het feit dat Operating Sytems er steeds minder toe doen. Silo’s weg.
Invloed
Onze samenleving beweegt zich steeds dieper in het digitale domein en ik denk dat steeds meer silo’s zullen verdwijnen. Data zal data worden. Data om gebruikt te worden door wie maar wil op elk apparaat wat beschikbaar is. Welke invloed dit gaat hebben op de zakelijke kant van de digitale wereld hangt af van de manier waarop bedrijven vrijheid te gelde weten te maken zonder de gebruiker het idee te geven dat de vrijheid wordt beknot. Ik ben nieuwsgierig maar ook een beetje bezorgd over de toekomst in dit opzicht. Zal mijn brein compatible zijn met de nieuwe generatie data portability of zal ik een grote update nodig hebben wanneer die ‘direct synapse interface’ wordt geïntroduceerd?
(Vertaling van het origineel op http://www.onepostperday.com/?p=457 door de auteur)
